Risicogebied

Screenshot: Rodi

Sinds afgelopen donderdag leef ik in een risicogebied. Het zal de oplettende lezer niet ontgaan zijn, Beverwijk en Heemskerk zijn gebombardeerd tot veiligheidsrisicogebied. Het nieuws, van publieke omroep tot commerciëlen hebben er de afgelopen dagen aardig wat aandacht aan besteed.

De zogenaamde “martelfilmpjes” op internet waarover de Telegraaf het heeft heb ik niet gezien. Ik ga ze niet opzoeken ook. Deze krant die iedere dag weer vol staat met opgeblazen superlatieven moeten we sowieso met een grote korrel zout nemen. Ik heb begrepen dat justitie slechts één van deze filmpjes als “echt” kan bestempelen, over de rest kan men dat niet bepalen. Wat is het nut om naar filmpjes te gaan zitten kijken waarvan je niet eens weet of het echt nieuws is?

Op straat merk ik hier niets. Geen enge toestanden, geen dreiging, geen enge mannetjes of vrouwtjes, het leven gaat gewoon door. Zelfs geen politieauto’s die extra rondjes rijden. De gemeente heeft extra maatregelen genomen? Wellicht, niets van gemerkt.

Wat ik wel zie is dat mensen elkaar op straat en op internet helemaal gek aan het maken zijn en dat de media dit behoorlijk aan het voeden zijn. Angst zaaien om, tja, waarom eigenlijk? Er zal gerust wel iets aan de hand zijn. Twee groepen jongeren die met behulp van AI het voorbeeld van de Telegraaf volgen en de situatie buiten proporties aan het opblazen zijn om een kermisrelletje. Kermisrelletjes zoals ze in heel Noord Holland voorkomen, al generaties lang. Iedereen weet dat je er tegenaan kan lopen als je op een laat tijdstip naar een kermis gaat omdat alcohol en drugsgebruik weer eens uit de hand zijn gelopen.

Twee groepen apen slingeren stront naar elkaar vanaf de ene rots naar de andere en dat moet heel Nederland weten. Mijn God, zullen we het hele gebeuren maar weer even in de juiste context plaatsen en elkaar gewoon met rust laten? Ik dank u.

Pierflits 9 september

Foto’s: VihU

Het is heel rustig aan de kust. Er komt een klein beetje wind vanuit het land en het is bewolkt. De zee kabbelt richting de pier waar de grootste golfslag wordt veroorzaakt door de sporadische zeevaart.

Kerstverlichting?

In de haven van IJmuiden ligt een cruiseboot die de kerstverlichting al heeft ontstoken. Misschien doen ze dat het hele jaar door, dat kan ook nog, en heeft het niets met Kerstmis te maken.

Lossen bij Tata Steel

De meeste drukte was er op de kade bij Tata Steel waar vracht werd overgeladen van zee- naar binnenvaart. Daar merk je op de pier niet veel van.

Bewolking

Dus als je op zoek bent naar een rustige omgeving voor een ochtendwandeling, in Velsen Noord is die te vinden. Naast een aantal vissers heb je er het rijk alleen. Ik wens u allen een prettige dinsdag.

De Groeten #4

Uitzicht

Als je kleiner gaat wonen betekent verhuizen ook afscheid nemen van zaken. Er gaat bij inpakken veel door je handen. Spulletjes, foto’s, creatieve uitingen en daarmee ook de emoties die daar aan vast zitten. Gevoelsmatig sluit je sommige gebeurtenissen af en sommige neem je mee omdat je er kennelijk niet klaar mee bent. Daardoor zit er aan verhuizen een psychologische lading.

Japanners gaan daar over het algemeen anders mee om dan wij hier in het westen. Zij passen veelal minimalisme toe in hun dagelijks leven, in de overtuiging dat minder spullen in huis meer rust tussen je oren brengt. Dit is even kort door de bocht beste lezer, er zijn hele boeken over deze filosofie geschreven, maar ik moet zeggen, hoe langer ik in het proces van inpakken en opruimen zit, hoe gemakkelijker het mij afgaat om afstand te nemen van spullen. En daarmee dus ook van de er aan vast zittende emoties. Dat voelt bevrijdend en erg prettig.

Op mijn spirituele pad ben ik er achter gekomen dat ik sowieso iedere keer weer terugkom op het pad van zen en het esoterisch christendom. Jiu jitsu en boogschieten heb ik met veel plezier beoefend. En met name handboogschieten heb ik sinds de verhuisperiekelen stiekem weer op mijn “bucketlist” geschreven. Er zit namelijk een vereniging in Heerhugowaard en het lijkt mij prettig om weer op te pakken. Eerst maar eens verhuizen.

Luchtwegen

Foto’s: VihU

Zo loop je in de bollenkamer op Texel en zo loop je weer op de pier. Terugkeer naar het vaste land is altijd weer even wennen voor met name mijn luchtwegen. In vergelijking met de Wadden stinkt het in de Randstad. Dat went wel weer, maar het is wel opmerkelijk dat dit iedere keer weer opvalt na een bezoek aan het eiland.

Waterspiegel op de pier

De matige wind staat deze ochtend gunstig voor uw luchtwegen want die komt vanuit zee. En de temperatuur is prettig om te wandelen, het is nog niet te heet.

Vreemd vaartuig in het zeegat

Omdat het vakantieseizoen nog niet van start is gegaan is het ook nog eens redelijk rustig. Dus als u de mogelijkheid hebt, trek de wandelschoenen aan. In het zeegat zelf is het wel druk, deze wordt flink bevaren deze ochtend.

Omscholen

Foto: VihU

“Je bent wel erg afwezig op je blog” kreeg ik laatst te horen. Inderdaad, het is hier nogal rustig. In september ben ik begonnen met omscholing nadat ik groen licht heb gekregen van het UWV en met name de start had nogal wat voeten in aarde.

Ik moest weer leren om te leren. De academische taal leren te doorgronden. Samenvatten, begrijpend lezen en opdrachten maken. Het was met andere woorden best wel even worstelen.

Als ik niet in de boeken zat liep ik voornamelijk buiten. Even de kop in de wind. Inmiddels zit ik weer aardig in een nieuw ritme en is er meer rust om meer te schrijven en bloggen naast mijn studie. Ik moest even mijn prioriteiten stellen.

Dus hoewel de studie nog niet is afgerond, ik ben nog wel een klein jaartje bezig, zal ik u hier meer gaan treffen de komende tijd. En een beetje bijlezen bij dees en geen.

Een kijkje

Illustratie: DessinDestin

In de keuken van mijn meditatiehuis. Het is een fijn huis met een veranda en een mooie tuin in een bosrijke omgeving. Stof genoeg voor meer tekeningen. Toch eens aan beginnen binnenkort. Als er na de verbouwing wat meer rust in huis is ga ik de inktpot weer op tafel zetten.

Fata Morgana #1

De draad en de nachtwandeling

Als hij naar bed gaat rond 10:00 uur neemt hij steevast een bolletje wol mee. Het uiteinde wordt vast gebonden aan een poot van het bed. Het bolletje ligt op zijn nachtkastje. Anders kan hij de slaap niet vatten. Tevreden doet hij zijn ogen dicht en glijdt weg in een diepe slaap. Eigenlijk zoals iedere avond. De cijfers van zijn digitale wekker verspringen van minuut naar minuut. Er heerst rust. Zelfs als de visite van de buren luidruchtig afscheid neemt op de binnenplaats van het appartementencomplex wordt hij niet wakker. Op een enkel vliegtuig na is het vanaf 00:02 uur muisstil. In de verte snort een brommer voorbij om 02:16 uur. De nachtdienst zit er op. Hij draait zich om in zijn slaap, zucht eens en ademt rustig door. In diepe slaap. Totdat hij om 03:23 plots zijn ogen opent.

Havermoutkoek

De auto ruikt naar havermoutkoek en aardbeien. Na de markt in Heemskerk ben ik naar Wijk aan Zee gereden. Wat een rust. Het zal de combinatie zijn van bewolking en de zomervakantie die nog niet is begonnen. Net als het weekend trouwens, hoewel die voor mij op vrijdag begint. De geur van de zee, havermoutkoek en aardbeien. Mijn neus zegt dat er slechtere manieren zijn om het weekend te beginnen.

Altijd de zee