Spiritualitas – Vluchtstrook in het Universum

Plet Bull

Topsport maakt egoïsten. Vraag het de gemiddelde topsporter zelf maar. Degenen die zichzelf eerlijk in de spiegel aan durven kijken zullen het bevestigen. Alles moet wijken voor het doel om ergens het beste in te zijn. Ook al is dat doel totaal onbelangrijk. Wie er het snelste rondjes in een auto kan rijden bijvoorbeeld. In dat geval mag zelfs de natuur ervoor naar de kloten gaan.

Henny Vrienten wist het al; “als je wint, heb je vrienden”. Voordat Verstappen in Formule 1 auto’s stapte waren er een handjevol liefhebbers van autosport in Nederland. En nu hij succesvol is reist er een waar “oranjelegioen” achter hem aan de wereld over. Laten we het maar niet hebben over de CO2-afdruk wat daarvan het resultaat is.

Mensen zijn kenbaar gek op succesvolle grote ego’s. Dat moet dan ook de reden zijn waarom Studio Sport zo goed wordt bekeken. Want laten we eerlijk zijn dat is één grote ego-parade. Zo groot, dat zelfs presentatoren last van hun ego krijgen. Mart Smeets is daar een “goed” voorbeeld van.

In dat licht bezien is niet alleen topsport een ego-booster. Competitie in het algemeen maakt dat de egoïst in de mens naar boven komt. Het verhaal van de underdog kan echter wel eens mooier zijn dan dat van de winnaar. En imperfectie is in mijn ogen meestal interessanter. In mijn ervaring maakt dat je visie ook breder. Want wie zich beperkt tot de winnaars richt zich op een heel klein clubje mensen, die zich meestal niet van hun mooiste kant laat zien.

Nu

Je moet in het nu leven! Je hoort en leest het steeds vaker. Het “nu” omarmen. Dat is gemakkelijker gezegd dan gedaan. Kwamen we deze constatering eerst in diverse spirituele stromingen tegen, heeft het inmiddels zijn weg gevonden naar de psychologie en de algemene beleving van de dag. Het zou zomaar kunnen dat je dit advies inmiddels in de Libelle tegenkomt bij wijze van spreken.

Het wordt wel wat lastig als het “nu” je om de oren slaat met actuele zaken waar je niet zo vrolijk van wordt. En dat zijn er nogal wat. De medemens zorgt daar ruimschoots voor. Dan is in het nu leven niet meer genoeg. In dat geval is het ook noodzakelijk om je te focussen op de positieve kant van het leven. En dan blijven er vaak maar kleine dingetjes over.

Een zekere nonchalance helpt hier goed bij is inmiddels mijn ervaring. Haal eens wat vaker je schouders op als er wat gebeurd en denk “fuck it”. Maak de problemen van een ander niet de jouwe. Dat is ook een welgemeend advies. Want ga eens bij jezelf na, hoe vaak gebeurd dat wel niet? Je kan ook te betrokken zijn en al de ellende van anderen op je nek halen. Zelf schiet je daar niets mee op.

Goed, het lukt ondanks alle afleiding steeds beter in dat nu. Teveel in het verleden is niet goed, daar verander je toch niets meer aan. En teveel in de toekomst is ook niet goed, dat wordt dan een pad vol beren. Laat ik u achter met een toepasselijk muziekje, kijk uit het is een stevige. De titel zegt genoeg, mocht u de muziek niet helemaal kunnen waarderen.

Say fuck it

Een leeftijdsbeperking? Mijn hemel, focus op het positieve!

Slechte raadgeving

Door mijn werkloze situatie ben ik in staat het nieuws iets intensiever te volgen en ben tot de conclusie gekomen dat een slechte raadgever daar veel invloed op heeft. Angst speelt zonder meer een hoofdrol in de berichtgeving. Natuurlijk, het zijn bizarre tijden. Oorlog, honger, genocide en dichter bij huis de situatie in Nederland waar we de puinhopen na jarenlang Rutteriaans beleid voorlopig nog niet opgeruimd zullen krijgen (als dat überhaupt al gaat lukken) kweken uiteraard een perfecte voedingsbodem voor angst. Evengoed is en blijft dat een slechte raadgever. Mijn advies is concentratie op het kleine. Laat die grote ellende even links liggen en laat je oog eens vallen op het kleine, vooral in de natuur. Er staat weer van alles in knop en op het punt te gaan bloeien. Er is gelukkig nog veel moois in je omgeving te zien, als je er maar oog voor hebt. Mijn ervaring is dat die mooie kleine wondertjes een goede tegenpool zijn voor die grote angstige situaties. Fijne dag vandaag, geniet er van.

Het Verhaal

Ik was vandaag even bij een wat grotere boek- en kantoorhandel. En dan kan ik het nooit laten even tussen de tijdschriften te neuzen. In tegenstelling tot boeken heb ik de tijdschriften wel los gelaten voor het digitale. De meeste bladen sluiten niet goed aan bij mijn beleving. En als ze dat al doen is het maar voor een klein gedeelte van de inhoud. Dan hebben we het over 1 of 2 artikelen en de rest van zo’n blad boeit mij dan niet zo. Voordeel van internet is dat je gemakkelijker van het ene naar het andere platform surft om je informatie bij elkaar te krijgen. Er staan tussen die bladen vaak éénmalige uitgaven over een onderwerp waarvan de uitgever denkt dat zij niet meer dan 1 exemplaar zullen verkopen. Zo heb ik vanmiddag kunnen concluderen dat ze het leven van Jezus in één deeltje hebben samengevat. Wellicht handig voor degenen die de bijbel iets te lijvig vinden, maar wel een beetje karig volgens mij.

Groot, groter, grootst

In een interview met Roos Vonk las ik dat zij vrij afgelegen woont omdat zij anders overprikkelt raakt van de medemens. Dat uitgerekend zo iemand boeken schrijft over het ego deed mij glimlachen. En maakte dermate nieuwsgierig dat ik nu in haar laatste boek ben gaan lezen. Niemand komt onder het ego uit. En als je in het dagelijks leven vrijwel iedere dag te maken hebt met mensen die hun ego de dag laten bepalen is deze materie helemaal interessant. In het kader van zelfonderzoek of spiegelen, hoe je het ook wilt noemen, is zo’n boek ook mooi meegenomen. Dat geeft voedsel tot nadenken over hoe het eigen ego een loopje met je kan nemen.

Verwachting

Net als je een abbonnement opzegt staat er in het laatste nummer weer iets wat je belangstelling trekt. Een verlenging zit er desondanks niet in. Stichting de Heraut en Hans Stolp hebben mij veel gebracht, en zal ik blijven volgen. Want op de één of andere manier kom ik in mijn spirituele omzwervingen toch altijd weer terug bij het esoterisch christendom. In de loop van de tijd heb ik mij op het spirituele pad in vele stromingen verdiept en er mijn eigen stamppot van gemaakt. Mijn gevoel zegt mij dat het weer tijd is om te zwerven. Waarheen weet ik nog niet, ik zie wel wat er op mijn pad gaat komen. Als je niets verwacht ligt er vast wel ergens een verrassing klaar.

Pim van Lommel

Je zoekt eens wat op internet, kom ik dit interview tegen met Pim van Lommel op YT. Deze heer heeft mijn kijk op het leven en dood in positieve zin richting gegeven. De moeite waard eens te bekijken als u de dag een beetje diepgang wilt geven. Ik wens u allen een prettige zondag!

Nachtportier #2 dorveille

Het is weer zover. Ruben wou niet naar buiten, die ligt rechts van mij te snurken in zijn mandje. Ik ben een werkloze nachtportier. Tot nu tenminste, het is 01:58 uur. Het kan zomaar zijn dat er straks van mijn diensten gebruik wordt gemaakt. Links van mij bewaakt een nachtkabouter mijn “wappie”; 50% wortelsap met 50% appelsap en daarbij heb ik mijzelf vannacht getracteerd op een flinke scheut Gimber. Dat maakt deze mocktail extra lekker.

Na de eerder geplaatste post “nachtportier” heb ik eens wat lopen zoeken op internet en kwam een interessant artikel tegen van de nachtcorrespondent. Nachtvolk blijkt zeer kleurrijk te zijn, en bovendien omvangrijk. Over het stuk wat de Fransen “dorveille” noemen had ik al eerder gelezen. In de antroposofie wordt daar op dezelfde wijze over geschreven, het gebied waar droom en realiteit elkaar kruizen en scheidingslijnen dun worden. Hans Stolp heb ik er in één van zijn lezingen ook over horen spreken. De moeite waard om eens wat meer in te verdiepen.

Rond deze tijd moet je er echter voor waken niet teveel te piekeren. Dat is namelijk een slechte reden om je slaap te onderbreken. Helemaal als je slaap daardoor niet meer terug wil komen. Daarom ga ik nog even mediteren en probeer zo nog wat slaap te pakken. Wij zien elkaar weer in de ochtend beste lezer, maak er nog een fijne nacht van.

Voorkamer

Een vertrek in mijn meditatiehuis om rustig te zitten, overdenken en schrijven.

Busje komt zo

Als je bijna iedere dag op de weg zit kan je alleen maar concluderen dat er aardig wat asocialen samen met jou van de weg gebruik maken. Als ego’s ergens groot groeien, dan is het wel in het verkeer. Waar ik mij iedere keer weer over verbaas is dat daar veel busjes tussen zitten waar heel groot een bedrijfsnaam op staat. Realiseren die weggebruikers zich nou echt niet dat je door asociaal weggebruik geen reclame voor je baas of eigen bedrijf maakt? Hoe dom kan je zijn? Dat bewijst maar weer eens dat grote ego’s niet bepaald grote wijsheid in pacht hebben. Busje komt zo.