Het is mooi weer, dus we trekken massaal naar de kust. Omdat het nu nog kan. Deze foto’s zijn gisteren gemaakt.
Manneh bij de manneh
Op het terras zaten vier stellen aan een alcoholische versnapering. De mannen bij de mannen, de vrouwen bij de vrouwen. Aan het accent te horen kwamen ze uit het oosten des lands. Flarden van gesprek bereikten onze tafel. Over het binnenhalen van de oogst en dorpsfeesten.
De ober zag mij een plaatje schieten
Stoere kerels. De jonge ober kwam ons een ijskoude Affligem Wit 0,0% brengen en dacht er het zijne van terwijl de meeuwen de restanten lunch van de lege tafeltjes aan het roven waren.
Vandaag wordt het voor mij te warm, dus blijf ik binnen, voor alle binnenblijvers en uitgaanders een prettige zondag toegewenst!
Niet het eerste waar de meeste mensen aan zullen denken als je deze tekening ziet, dacht hij bij zichzelf. Toch was dat het eerste wat wat hem te binnen schoot toen hij deze potloodtekening weer terug zag.
Vrienden hadden hem nog gewaarschuwd voor een vriendin met drie zoons. “Dat gaat meestal niet goed”, achteraf gezien had hij beter moeten luisteren. Haar ouders hadden die week vakantie naar de Veluwe betaald. En natuurlijk ging hij mee toen hem dat werd gevraagd. Voordat ze hun intrek namen in een te klein Centerparks huisje zouden ze langs de Apenheul gaan. Het zou het begin worden van een dramatische vakantie.
De jongste, een nakomertje, viel nog wel mee. Die was vrij onbevangen en zag overal de humor van in. De tweede was een stille jongen die zich op de achtergrond bewoog en er daar zijn eigen agenda op na hield. Vooral met de oudste was het in de Apenheul helemaal mis gegaan, zeker toen hij zijn broertjes probeerde te mobiliseren.
Ze waren de entree nog niet door of zijn oog was gevallen op een groot reclamebord waarop ze bij de Apenheul duidelijk maakten dat de pizza in de aanbieding was. Hij had het joch al eerder eens aangetroffen, min of meer kwijlend voor een open voorraadkast en nu werd zijn vermoeden bevestigd dat deze overduidelijk last had van een eetstoornis.
Die jongen zag alleen nog maar pizza, er was in zijn beleving geen aap meer te bekennen op die heul. Het hele bezoek was uitgedraaid op zeuren en dreinen om pizza en hij had daarbij ook bedacht dat zijn broers dat ook wilden eten. Het was de enige keer geweest dat de jongens die vakantie hun zin niet kregen van hun moeder. Toen de oudste na ruim drie uur werd gevraagd hoe hij de Apenheul vond bij het vertrek, zweeg hij met een uiterst chagrijnig gezicht. Het enige wat hij nog deed was in stilte wijzen naar het pizza reclamebord.
Op dat moment had hij eigenlijk zijn tas moeten pakken en terug naar huis moeten gaan. De tekening had hij gemaakt op het terras bij het vakantiehuisje tijdens één van de zeldzame momenten dat hij heel even tijd voor zichzelf had gehad. De jongens hadden de rest van de vakantie de agenda bepaald, van s’ochtends vroeg tot s’avonds laat en overal hun zin in gekregen. Het resultaat van een middag pizzaterreur.
De potloodtekening was wel geslaagd, maar nu hij deze weer terug zag kon hij de apen weer ruiken en een echo uit het verleden horen zeuren om pizza.
En verder even helemaal niets. Een enkele toerist heeft al plaats genomen op het terras. Surfers kleden zich om op het parkeerterrein, maar verder is het rustig. Een moeder heeft haar handen vol aan haar kind. Net een “lopertje” zo te zien, in de leeftijd van “alles op veilige hoogte zetten anders wordt het gesloopt”. Een middelbare schoolklas doet spelletjes in de verte op het strand. En boven wacht een kauw geduldig zijn kans af op een lichtsnoer. Donderdagochtend, welkom op de Noordpier.
Even door de knieën, eerhg, zucht, hebbes. Vanaf een klein terras, met een latte macchiato naar mensen kijken bij arrival 3. Dat is geen straf. Vanochtend hebben we mijn dochter opgehaald van Schiphol. En als je dan toch moet wachten kan je maar beter je ogen de kost geven. Met zoveel mensen op één hoop is er altijd wel wat te zien. Leuk t-shirt trouwens, mijn complimenten.
Vluchtstrook in het Universum 