De basis ligt er, en dan rijst altijd de vraag; kleur of arceren? Daar ben ik nog niet uit. Voor degenen met kennis van de Chineze taal, probeer het maar niet te lezen, ik heb mijzelf enige “dichterlijke” vrijheid gepermiteerd.
Nog niet af
Tag: tekening
Laagvlieger
Eindelijk had ze een duinpannetje weten te vinden in de buurt van het strand in IJmuiden waar ze rustig naakt kon liggen. De zon voelt uiteindelijk toch het lekkerste zonder topje of broekje, vrijheid blijheid. Voor bepaalde hijgerige mannetjes betekende dat alleen wel dat zij de vrijheid namen om uitgebreid te gluren en daar zat ze niet echt op te wachten. Af en toe leek het of die ogen uit hun kassen zouden vallen. Thuis zouden ze waarschijnlijk niets hebben om naar te kijken, die kwijlers.
Loom draaide zij zichzelf nog maar eens om en keek omhoog naar de wolken. Hoe vaak had zij dat reclame-vliegtuigje nou langs horen komen? Acht, negen keer? En wat vloog dat ding toch raar laag? Dat was toch niet normaal? Ze kneep haar ogen samen en meende de piloot te kunnen zien zwaaien. Ze keek om zich heen, dat zou toch niet voor haar zijn?
Toen het vliegtuigje voor de tiende keer overvloog was de maat vol. In zichzelf vloekend zocht ze haar kleren bij elkaar en liet ze de duinpan voor wat het was. Op het terras van de dichtsbijzijnde strandtent bestelde ze een koude Corona. Daar was het wel weer eens tijd voor. Een goede Corona-crisis, “iedereen uit mijn buurt, opzouten en snel een beetje”.
Oostfront
Vastgelopen in de aarde.
Beam me up Chicky
Bij gebrek aan Scotty weet de liefhebber wel waar dit op slaat. Deze tekening komt uit het digitale archief van DessinDestin. Ik weet niet of het een titel had, anders nu wel.
Apenheul
Niet het eerste waar de meeste mensen aan zullen denken als je deze tekening ziet, dacht hij bij zichzelf. Toch was dat het eerste wat wat hem te binnen schoot toen hij deze potloodtekening weer terug zag.
Vrienden hadden hem nog gewaarschuwd voor een vriendin met drie zoons. “Dat gaat meestal niet goed”, achteraf gezien had hij beter moeten luisteren. Haar ouders hadden die week vakantie naar de Veluwe betaald. En natuurlijk ging hij mee toen hem dat werd gevraagd. Voordat ze hun intrek namen in een te klein Centerparks huisje zouden ze langs de Apenheul gaan. Het zou het begin worden van een dramatische vakantie.
De jongste, een nakomertje, viel nog wel mee. Die was vrij onbevangen en zag overal de humor van in. De tweede was een stille jongen die zich op de achtergrond bewoog en er daar zijn eigen agenda op na hield. Vooral met de oudste was het in de Apenheul helemaal mis gegaan, zeker toen hij zijn broertjes probeerde te mobiliseren.
Ze waren de entree nog niet door of zijn oog was gevallen op een groot reclamebord waarop ze bij de Apenheul duidelijk maakten dat de pizza in de aanbieding was. Hij had het joch al eerder eens aangetroffen, min of meer kwijlend voor een open voorraadkast en nu werd zijn vermoeden bevestigd dat deze overduidelijk last had van een eetstoornis.
Die jongen zag alleen nog maar pizza, er was in zijn beleving geen aap meer te bekennen op die heul. Het hele bezoek was uitgedraaid op zeuren en dreinen om pizza en hij had daarbij ook bedacht dat zijn broers dat ook wilden eten. Het was de enige keer geweest dat de jongens die vakantie hun zin niet kregen van hun moeder. Toen de oudste na ruim drie uur werd gevraagd hoe hij de Apenheul vond bij het vertrek, zweeg hij met een uiterst chagrijnig gezicht. Het enige wat hij nog deed was in stilte wijzen naar het pizza reclamebord.
Op dat moment had hij eigenlijk zijn tas moeten pakken en terug naar huis moeten gaan. De tekening had hij gemaakt op het terras bij het vakantiehuisje tijdens één van de zeldzame momenten dat hij heel even tijd voor zichzelf had gehad. De jongens hadden de rest van de vakantie de agenda bepaald, van s’ochtends vroeg tot s’avonds laat en overal hun zin in gekregen. Het resultaat van een middag pizzaterreur.
De potloodtekening was wel geslaagd, maar nu hij deze weer terug zag kon hij de apen weer ruiken en een echo uit het verleden horen zeuren om pizza.
VK Blog
Ik ben niet de enige die aan het opruimen is beste lezer. In mijn omgeving gebeurd dat ook. En zo dook deze tekening uit 2006 op. Uit de tijd van het VK Blog, dat bestaat inmiddels allang niet meer. Een portret van mijn toenmalige schoonvader Theo, die net als ik een weblog bij de Volkskrant beheerde, die van hem onder de titel “Luchten der Lage Landen”. Daar publiceerde hij prachtige foto’s van wolkenluchten op. Dit portret wat ik van hem tekende was gesitueerd op zijn hobbykamer met pc en veel electronica. Leuk om weer terug te zien na al die tijd, ik wist niet eens meer dat ik deze had getekend.
261x Juul
Sinds vanochtend is Juul 261 keer bekeken op mijn LinkedIn account. Ik vraag mij af of hij een beetje overeenkomt met het idee van zijn personage? Volgens mij is mijn email niet helemaal goed aangekomen in Roeselare. In ieder geval, de geestelijke vader van Juul mag hier uiteraard gebruik van maken 😉 hieronder de tekening nog een keer zonder screenshot-rommel.
Inmiddels staat de teller op 269.
Test
Balloon
Inderdaad, leeg, u mag het vanochtend geheel zelf invullen. Prettige dag!
Er was eens…
Als je aan het opruimen slaat kom je nog eens wat tegen. Vandaag uit het archief “de Kale Doperwt”. Een stripfiguurtje waarvan de meeste belevenissen, voornamelijk bestaand uit één enkele afbeelding door mij werden getekend en geplaatst op het VK-blog. Bas van Vuren, hier niet onbekend, heeft ook deel uitgemaakt van die weblogomgeving van de Volkskrant.
Na de sluiting van VK-blog is de Kale Doperwt met mij mee verhuist naar verschillende platforms op het internet. Sommige bloggers uit die periode waarmee ik nog contact heb (voornamelijk op Facebook) noemen mij nog steeds “Dop” of “de Kale” in plaats van Jan. Daar heb ik geen probleem mee, het figuurtje werd uiteindelijk een soort van alter ego. Inmiddels is Dop met pensioen, een comeback zit er vooralsnog niet in.
En nu verder met opruimen, anders klaar ik de klus niet vandaag 😉 fijne zondag!
Vluchtstrook in het Universum 