Ik zit binnen want het is mij te heet. Maar mocht u wel naar buiten gaan beste lezer, blijf smeren! Uw huid met zonnebrandcreme bedoel ik dan. Uw keel mag ook, als u slim bent doet u dat alcoholvrij. Maar dat is verder geheel aan uzelf om te bepalen.
Sommige strandtenthouders hebben de hoop op een zomer al opgegeven en de strandstoelen in de container gegooid. Hopelijk is dat een goede beslissing. Wat mij betreft blijft het zoals het is, prima zomerweer tot nu toe.
En neem het strand daar ook maar in mee, niets opgooien s.v.p.
De zon zakt langzaam naar de horizon. Het einde van een perfecte dag is in zicht. Op het volle terras van de beachclub wordt links en rechts nog steeds drinken besteld. Het is zo’n lome namiddag na een drukke zomerdag. Het wordt al iets rustiger want de jonge gezinnetjes verdwijnen één voor één richting huis. De kleintjes moeten hoognodig naar bed. De verfijnde keukengeuren van de tropische menukaart komen in een zweem voorbij. Warm zand kriebelt tussen je tenen als je het strand nog even oploopt. De zon straalt over je huid, de laatste stralen van deze mooie dag. En dan het zachte, warme gevoel door het plastic zakje heen als je de drol van je hond moet oprapen, onbetaalbaar!
De trein rook naar volle afvalbakken en zweet van dagenlang gebruik door rusteloze reizigers. De typisch ranzige treingeur die iedere abonnementhouder kent. Inmiddels trok zij zichzelf niets meer aan van dat smerige gevoel. Ze zou direct onder de douche stappen na deze reis, voor nu moest ze dan maar even plakkerig zijn. Zolang ze het toilet niet hoefde te gebruiken viel het allemaal nog wel mee.
De meeste reizigers waren uitgestapt in Uitgeest om over te stappen of om naar huis te gaan. De laatste grote schifting zou zo in Alkmaar volgen. Daarna, bij de haltes in het niemandsland tussen Alkmaar en Den Helder was het nog maar een enkeling die in of uit zou stappen. Haar reis zou niet lang meer duren.
De laatste halte was die in Den Helder. Als ze niet treuzelde kon ze de laatste pont naar de overkant lopend halen. Dan hoefde ze niet met de bus. De gedachte aan de koffie verkeerd die ze in het cafetaria op het bovendek zou halen deed haar nu al glimlachen. Alleen het Marsdiep hoefde ze dan nog over te steken om het vaste land met al haar drukke gedoe achter zich te laten.
Even een paar weken rust, strand en zee. De stress was voor de toeristen die vonden dat ze nog van alles moesten in hun vakantie. Die van haar zou ze achter laten bij de laatste halte. Voor de “gelukkige vinder”, gratis en voor niets.
En verder even helemaal niets. Een enkele toerist heeft al plaats genomen op het terras. Surfers kleden zich om op het parkeerterrein, maar verder is het rustig. Een moeder heeft haar handen vol aan haar kind. Net een “lopertje” zo te zien, in de leeftijd van “alles op veilige hoogte zetten anders wordt het gesloopt”. Een middelbare schoolklas doet spelletjes in de verte op het strand. En boven wacht een kauw geduldig zijn kans af op een lichtsnoer. Donderdagochtend, welkom op de Noordpier.
Er zijn mensen die het nog geen strandweer vinden en thuis blijven. Er zijn ook mensen die dat helemaal niet erg vinden. Ik ben één van die laatsten.
Het belooft weer een mooie dag te worden vandaag, een kleine impressie uit Wijk aan Zee. Geniet ervan!
Vluchtstrook in het Universum 