Ik liep vanochtend alleen op het uiteinde van de pier. Totdat ik gezelschap kreeg. Met zijn platte poten landde deze meeuw op een betonblok in de buurt. Hij snauwde mij een paar keer “Ihjajajaja” toe. Ik mocht een foto maken. Aangezien ik niet te beroerd ben om een beetje te praten met het leven op aarde, ik neuzel bijvoorbeeld ook wel eens tegen een boom, gaf ik ‘m gelijk en zei “ja, ja, ja” terug. En daarmee had ik een beter gesprek met deze gevleugelde vriend dan ik veel mensen met elkaar op televisie zie hebben, tja, tja, tja…
Vluchtstrook in het Universum 