Even door de knieën, eerhg, zucht, hebbes. Vanaf een klein terras, met een latte macchiato naar mensen kijken bij arrival 3. Dat is geen straf. Vanochtend hebben we mijn dochter opgehaald van Schiphol. En als je dan toch moet wachten kan je maar beter je ogen de kost geven. Met zoveel mensen op één hoop is er altijd wel wat te zien. Leuk t-shirt trouwens, mijn complimenten.
Als hij naar bed gaat rond 10:00 uur neemt hij steevast een bolletje wol mee. Het uiteinde wordt vast gebonden aan een poot van het bed. Het bolletje ligt op zijn nachtkastje. Anders kan hij de slaap niet vatten. Tevreden doet hij zijn ogen dicht en glijdt weg in een diepe slaap. Eigenlijk zoals iedere avond. De cijfers van zijn digitale wekker verspringen van minuut naar minuut. Er heerst rust. Zelfs als de visite van de buren luidruchtig afscheid neemt op de binnenplaats van het appartementencomplex wordt hij niet wakker. Op een enkel vliegtuig na is het vanaf 00:02 uur muisstil. In de verte snort een brommer voorbij om 02:16 uur. De nachtdienst zit er op. Hij draait zich om in zijn slaap, zucht eens en ademt rustig door. In diepe slaap. Totdat hij om 03:23 plots zijn ogen opent.
Met een ferme knal plantte hij zijn jeneverglas terug op de tap. “Doe er nog moar ene” bromde hij naar den waard. “Zou je dat nou wel doen?” vroeg deze terwijl hij de dop al van de fles aan het schroeven was. “Het goat wel” mompelde hij terug. Zwijgend keken ze hoe de drank langzaam de rand van het glas bereikte. Er werd geen druppel gemorst en geen woord gesproken. Hij zuchtte nog eens, pakte het glas en klokte de inhoud in een keer achterover. “Zo, dan ga ik moar”. Hij pakte zijn pet, gleed van de barkruk en waggelde naar de deur. De twee overgebleven stamgasten en den waard keken hem met enig medeleven na. Toen de deur was dichtgevallen waren ze het snel met elkaar eens. Als zij naar de operetteuitvoering van hun schoonzus moesten hadden ze er minstens nog een genomen.
Vluchtstrook in het Universum 