Even een foto plaatsen voor de oudere generaties hier, en daar schaar ik mijzelf inmiddels ook dik onder. De naam prijkt nog op de gevel. Herinneringen aan koopavonden voor de feestdagen waar je of met je vader, of met je moeder cadeautjes kocht voor Sinterklaas. Met Kerstmis werden er toen nog geen cadeautjes uitgedeeld. Als je mazzel had mocht je een muntje in de automaat stoppen waar het apenorkest in begon te spelen. Flarden uit het verleden komen spontaan omhoog als ik die naam zie. Het blijft jammer van zo’n mooi warenhuis. Gelukkig heb ik het apenorkest terug kunnen vinden op Joetjoep!
Niet het eerste waar de meeste mensen aan zullen denken als je deze tekening ziet, dacht hij bij zichzelf. Toch was dat het eerste wat wat hem te binnen schoot toen hij deze potloodtekening weer terug zag.
Vrienden hadden hem nog gewaarschuwd voor een vriendin met drie zoons. “Dat gaat meestal niet goed”, achteraf gezien had hij beter moeten luisteren. Haar ouders hadden die week vakantie naar de Veluwe betaald. En natuurlijk ging hij mee toen hem dat werd gevraagd. Voordat ze hun intrek namen in een te klein Centerparks huisje zouden ze langs de Apenheul gaan. Het zou het begin worden van een dramatische vakantie.
De jongste, een nakomertje, viel nog wel mee. Die was vrij onbevangen en zag overal de humor van in. De tweede was een stille jongen die zich op de achtergrond bewoog en er daar zijn eigen agenda op na hield. Vooral met de oudste was het in de Apenheul helemaal mis gegaan, zeker toen hij zijn broertjes probeerde te mobiliseren.
Ze waren de entree nog niet door of zijn oog was gevallen op een groot reclamebord waarop ze bij de Apenheul duidelijk maakten dat de pizza in de aanbieding was. Hij had het joch al eerder eens aangetroffen, min of meer kwijlend voor een open voorraadkast en nu werd zijn vermoeden bevestigd dat deze overduidelijk last had van een eetstoornis.
Die jongen zag alleen nog maar pizza, er was in zijn beleving geen aap meer te bekennen op die heul. Het hele bezoek was uitgedraaid op zeuren en dreinen om pizza en hij had daarbij ook bedacht dat zijn broers dat ook wilden eten. Het was de enige keer geweest dat de jongens die vakantie hun zin niet kregen van hun moeder. Toen de oudste na ruim drie uur werd gevraagd hoe hij de Apenheul vond bij het vertrek, zweeg hij met een uiterst chagrijnig gezicht. Het enige wat hij nog deed was in stilte wijzen naar het pizza reclamebord.
Op dat moment had hij eigenlijk zijn tas moeten pakken en terug naar huis moeten gaan. De tekening had hij gemaakt op het terras bij het vakantiehuisje tijdens één van de zeldzame momenten dat hij heel even tijd voor zichzelf had gehad. De jongens hadden de rest van de vakantie de agenda bepaald, van s’ochtends vroeg tot s’avonds laat en overal hun zin in gekregen. Het resultaat van een middag pizzaterreur.
De potloodtekening was wel geslaagd, maar nu hij deze weer terug zag kon hij de apen weer ruiken en een echo uit het verleden horen zeuren om pizza.
Ze stond de boel op een afstand te bekijken. De sfeer rondom het schoolplein was nog het beste te vergelijken met een slangenkuil. Roddel en achterklap van wachtende vaders en moeders. Elkaar vol achterdocht bekijkend vanuit hun zogenaamde veilige zelfgecreeërde groepjes. Die veiligheid was maar relatief wist zij uit ervaring. Op het moment dat je iemand in vertrouwen nam kon je maar beter je rug in de gaten houden. Voor je het wist zat er een mes in. Ze had een hekel aan het schoolplein. Maar de gedachte aan het ijsje wat ze zo met haar dochter zou gaan eten maakte een hoop goed.
Altijd dwars. Kent u ook zo iemand? Net klaar met werken bij de buurtsuper. Moet je vanuit de airco die broeierige zomerlucht weer in. Nog snel even een flesje wit gescoord. Nadeel van in een supermarkt werken. Je moeder, die belt of je wat mee kan nemen. Een fles rode wijn bijvoorbeeld. En dan neem je witte mee. “Dat zal ze leren” dacht hij, terwijl hij tegen de richting in naar huis liep.
Vluchtstrook in het Universum 