Ik kon niet kiezen beste lezer, dus ik stuur u gewoon het hele rek, kan mij het schelen. Weet je wat? Ik gooi er nog een rek tegenaan, dus niet klagen dat ik niet aan jullie heb gedacht hé?
Een kus
Tag: kaarten
Loveseat
“Zullen we een loveseat doen?” vroeg mijn vrouw toen ze kaartjes voor een film aan het reserveren was. “Doe maar, dat is gezellig zitten”, was mijn antwoord. Ik ben niet zo’n voorstander van de bioscoop. Het gekraak en geslurp van de ingeslagen consumpties is voor mij namelijk een bron van irritatie. Samen met het gehannes op mobieltjes en andere filmonterende activiteiten tijdens de vertoning gaat dat ten koste van mijn concentratievermogen. Genieten van een film wordt daardoor voor mij vrijwel onmogelijk in zo’n zaal. Tegen beter weten in wou ik het wel weer eens proberen.
We zaten met dertien personen in de bioscoopzaal. Voor ons drie personen die vrijwel geruisloos popcorn zaten te eten. Dat kan dus wel degelijk zonder geluid dacht ik nog bij mijzelf, dat is prettig. Ik begrijp het niet zo dat iemand eerst tien rondjes met zijn of haar hand in zo’n kartonnen bak moet graaien voordat ze iets eetbaars te pakken krijgen.
Toen het licht uitging bleek onze buurman aan de rechterkant een horloge te bezitten dat zoveel licht gaf dat hij ermee op een vuurtoren kon gaan staan. Die was goed voor een paar lasogen.
Links had een jong stel, ook in een loveseat, een dekentje meegenomen. Daar bewoog van alles onder. Ik kon ze niet op een hoogtepunt betrappen maar toen de buurvrouw boven op de buurman zijn schoot ging zitten was ik met de linkerkant ook wel klaar.
De loveseat is door de erotische smakgeluiden op de zwarte lijst beland tussen popcorn, chips en rietjes in drankjes. Ik denk dat we de volgende film maar weer gewoon thuis gaan kijken, op onze eigen lovecouch.
The Final Countdown
Daar zat hij dan. Het resultaat van overdaad wreekte zich uiteindelijk en zijn buik had nu zoiets van “doe het zelf maar, ik vertik het nog langer”. Die laatste oliebol moest de beruchte druppel zijn geweest die de emmer deed overlopen. Zijn inwendige mens had dapper garnalencocktails, vette gourmet en borrelgarnituur weg weten te spoelen met sloten wijn maar hield nu al een paar dagen zijn sluitspier in een houtgreep. Er kwam niets meer uit.
Onderweg naar het Top2000 Café bespeurde hij de eerste krampen al in de auto. “Als dat maar goed gaat” had hij bij zichzelf gedacht. De hele week had hij er naar uitgekeken, de finale van de lijst der lijsten in het café. Hij had kaarten weten te bemachtigen voor het tijdslot naar twaalf uur. Kaarten waar half Nederland een moord voor zou doen. En nu het “moment supreme” daar was, keek hij aan tegen de achterkant van een NPO wc-deur.
In het café begonnen ze af te tellen. Tien, negen, acht. “Verdomme, volgend jaar eet ik alleen nog maar groenten, fruit en volkorenbrood”.
Zeven, zes, vijf. “En daar drink ik een liter Yakult bij”.
Vier, drie, twee. Het zweet parelde op zijn voorhoofd en de aderen op zijn slapen zwollen op.
Één, nul, happy new year!!! De inhoud van zijn darmen plonste het nieuwe jaar in. Hij had er zwaar de pest in, maar was toch ook wel opgelucht. Totdat zijn blik viel op het laatste hangende velletje wc-papier aan de rol, 2024 was nog maar net begonnen en nu al een schijtjaar.
Vluchtstrook in het Universum 