Nooit geweten dat Tonny Eijk een bierorkest had, maar dat even terzijde. Soms wordt je met je neus op de feiten gedrukt. Het blijkt maar weer dat ik een echte noorderling ben want ik moest er via het journaal achter komen dat vandaag om 11:11 uur het carnavalseizoen is geopend. Daar ben ik niet geschikt voor, carnaval. Maar, misschien is het vandaag wel een goede gelegenheid om de twee elpees eens op te zetten die ik laatst heb gekocht in de kringloopwinkel, alaaf! Hoor ik die kinderen tenminste ook niet zingen straks. Hé wie pakt me hier? Kan dat eigenlijk nog wel? Even luisteren…
Sinds afgelopen donderdag leef ik in een risicogebied. Het zal de oplettende lezer niet ontgaan zijn, Beverwijk en Heemskerk zijn gebombardeerd tot veiligheidsrisicogebied. Het nieuws, van publieke omroep tot commerciëlen hebben er de afgelopen dagen aardig wat aandacht aan besteed.
De zogenaamde “martelfilmpjes” op internet waarover de Telegraaf het heeft heb ik niet gezien. Ik ga ze niet opzoeken ook. Deze krant die iedere dag weer vol staat met opgeblazen superlatieven moeten we sowieso met een grote korrel zout nemen. Ik heb begrepen dat justitie slechts één van deze filmpjes als “echt” kan bestempelen, over de rest kan men dat niet bepalen. Wat is het nut om naar filmpjes te gaan zitten kijken waarvan je niet eens weet of het echt nieuws is?
Op straat merk ik hier niets. Geen enge toestanden, geen dreiging, geen enge mannetjes of vrouwtjes, het leven gaat gewoon door. Zelfs geen politieauto’s die extra rondjes rijden. De gemeente heeft extra maatregelen genomen? Wellicht, niets van gemerkt.
Wat ik wel zie is dat mensen elkaar op straat en op internet helemaal gek aan het maken zijn en dat de media dit behoorlijk aan het voeden zijn. Angst zaaien om, tja, waarom eigenlijk? Er zal gerust wel iets aan de hand zijn. Twee groepen jongeren die met behulp van AI het voorbeeld van de Telegraaf volgen en de situatie buiten proporties aan het opblazen zijn om een kermisrelletje. Kermisrelletjes zoals ze in heel Noord Holland voorkomen, al generaties lang. Iedereen weet dat je er tegenaan kan lopen als je op een laat tijdstip naar een kermis gaat omdat alcohol en drugsgebruik weer eens uit de hand zijn gelopen.
Twee groepen apen slingeren stront naar elkaar vanaf de ene rots naar de andere en dat moet heel Nederland weten. Mijn God, zullen we het hele gebeuren maar weer even in de juiste context plaatsen en elkaar gewoon met rust laten? Ik dank u.
Beste lezer, als u naar het journaal kijkt denkt u vast bij uzelf “kon die oorlog maar in dat doosje blijven”. En dat denk ik met u mee. De mensch blijft elkaar de hersenen in slaan, al dan niet met de zegen van de heer Trump, die als een soort pauselijke veldheer wijwater meent te moeten sprenkelen over de slagvelden. Hij ziet dat als het bouwrijp maken van Gaza, pikt zijdelings een gigantische hoeveelheid grondstoffen van Oekraïne mee en gooit en passant nog wat bommen op Jemen. Dat hij daarmee de nodige burgers de dood injaagt is uiteraard bijzaak. Ego’s van nare mannetjes, daar hebben we mee te maken en ze bepalen momenteel de geschiedenis. Trump is nog maar net begonnen, zet dus nog maar vier jaar je helm op, het blijft waarschijnlijk nog even knokken geblazen.
Bent u bekend met het begrip? Laat ik een klein voorbeeld geven. U vertelt een buur dat u een been hebt gebroken. En die reageert met “oh, dat is niks, vorig jaar heb ik twee benen gebroken en een arm”. Wat de ander heeft (gehad), dat is pas echt erg! Leedconcurrentie is een gebrek aan empathie. Het begrip ging door mijn hoofd toen ik naar het journaal zat te kijken en mij bedacht dat de wereld er momenteel vol mee zit. Ik heb er een hekel aan. Het bagatelliseren van het leed van een ander en het gebrek aan empathie is een wezenlijk onderdeel van de oorlogen waar we momenteel mee te maken hebben. Mijn leed is groter dus mag ik een ander een extra bom op zijn kop gooien. Natuurlijk, oorlogen en mensen zitten zo complex in elkaar dat we niet alleen leedconcurrentie als de oorzaak van oorlog kunnen aanvoeren. Maar het is er wel een essentieel onderdeel van. Samen met ego’s en geld, die doen ook een aardige duit in het zakje. “In het land van verlies bestaan geen winnaars” schreef Daan Westerink ooit op haar website in de context van rouwverwerking. Een tijdloze uitspraak; rouw en oorlog hebben tenslotte ook alles met elkaar te maken. We schieten op elkaar, maar we schieten er niets mee op. Behalve de wapenindustrie en zijn aandeelhouders, die zijn de lachende laatste.
Vluchtstrook in het Universum 