hond – Vluchtstrook in het Universum

Takke hond

Takkie heeft mijn chai latte opgedronken, klote hond.

Fietsstad

Alkmaar is een echte fietsstad, het centrum is er ook goed op ingericht, het barst er van de fietspaden. Gevolg is wel dat je ze ook echt overal tegenkomt.

Ik vind dat overigens niet hinderlijk, beter een stadscentrum vol fietsen dan een stadscentrum vol auto’s. Daar gaat een centrum ook niet echt beter van ruiken.

Bij het Verdronkenoord staat een apart beeld van veel kleine kinderen met een vrouw. Ook handig als je tijdelijk je hond wilt parkeren.

Het was leuk om er weer eens een middag rond te lopen, de sporadische regenbui heb ik voor lief genomen. Met deze korte serie foto’s van Alkmaar die ik gistermiddag heb geschoten wens ik u allen een prettige zondag!

Het warme zomer gevoel

De zon zakt langzaam naar de horizon. Het einde van een perfecte dag is in zicht. Op het volle terras van de beachclub wordt links en rechts nog steeds drinken besteld. Het is zo’n lome namiddag na een drukke zomerdag. Het wordt al iets rustiger want de jonge gezinnetjes verdwijnen één voor één richting huis. De kleintjes moeten hoognodig naar bed. De verfijnde keukengeuren van de tropische menukaart komen in een zweem voorbij. Warm zand kriebelt tussen je tenen als je het strand nog even oploopt. De zon straalt over je huid, de laatste stralen van deze mooie dag. En dan het zachte, warme gevoel door het plastic zakje heen als je de drol van je hond moet oprapen, onbetaalbaar!

Spookhuis

Huiverend stonden ze voor het huis te kijken. De hond van Johan gromde en trok zijn lippen op zodat zijn tanden zichtbaar werden. Die was niet dichter bij het huis te krijgen dan de plek waar zij nu stonden. Zelf was hij ook niet gretig om dichterbij te komen. In gedachten ging hij terug naar zijn jeugd. Een jaar of elf, twaalf moest hij zijn geweest. Toen kon je nog voetballen op straat. En dat deden ze dan ook. Tot het moment dat de bal van Peter over het hek vloog en naar de achtertuin rolde van het huis. Twijfelend hadden ze voor het hek gestaan. De bewoners waren hen nooit vriendelijk over gekomen. Eerder heel erg op zichzelf en nogal angstaanjagend. Als je ze al zag keken ze schichtig om zich heen om vervolgens snel weer het huis in te schieten. Peter had uiteindelijk de moed bij elkaar geraapt om zijn bal te gaan halen. Zo’n leren bal was was in die tijd uiteindelijk een hoop geld waard. Dat was tevens de laatste keer dat zij hem hadden gezien. Politieonderzoek mocht niet baten, Peter werd nooit meer gevonden. Het leek wel of de bewoners van het huis sinds die tijd helemaal niet meer buiten kwamen. Niemand kon zich herinneren hen te hebben gezien. Johan dook rillend weg in de kraag van zijn jas. Genoeg vrieskou voor vanavond. Hij liep door en riep zijn hond te volgen. Die liet dat zich geen twee keer zeggen en volgde zijn baas direct. Alles beter dan de aanblik van deze plek.

De hond van Bas

Bas heeft geen zin om de hond uit te laten. De luie donderstraal. Wie dat wel wil doen kan een kop koffie krijgen. Ja, ja, is dat alles? Als je de Top2000 aan hebt staan op tv kom je nog eens ergens achter.

Bijten

Dat doet ie anders nooit!

Asturië

Als je in de bergen van Asturië aan het wandelen bent, kan het zomaar zijn dat je in ene gezelschap hebt. Hij loopt een eindje met je mee zonder iets te zeggen. Dat hoeft ook niet. Een gesprek is niet nodig want hij voelt ook zonder woorden aan als goed gezelschap. Zo plotseling als hij er was stopt hij ineens met lopen. Langs de weg staand staart hij je na terwijl je doorloopt. Als je een paar kilometer verder bent vraag je jezelf in ene af of hij er eigenlijk wel was, of dat je met een zinsbegoocheling te maken had. Wie zal het zeggen?

Zondagochtend

Zondagochtend in Egmond aan Zee. Het rek met voornamelijk Duitse kranten staat alweer voor de kiosk. Naast het fel gekleurde strandspeelgoed van de souvenirwinkel. Rustig wachtend op de eerste toerist. Voor de drukte begint laat een man zijn hond nog even uit. Hij rent over het strand. Het is zondagochtend in Egmond aan Zee. Tijd voor koffie.