DessinDestin – Pagina 4 – Vluchtstrook in het Universum

Hielspoor

Mijn huisarts liep die ochtend op cowboylaarzen. Ik was tegenover hem gaan zitten en had hem net verteld dat mijn achillespees nogal pijnlijk aanvoelde de laatste tijd. Zeg maar gerust heel pijnlijk. Nadat hij mijn voet en hiel had onderzocht was hij tot de conclusie gekomen dat het hielspoor moest zijn. Hij keek mij onderzoekend aan en vroeg toen “Loop je wel eens op hoge hakken thuis?”. Ik begon te lachen en vroeg of hij een grapje maakte. “Je wilt niet weten wat ik hier meemaak in de praktijk, er zijn er genoeg” antwoordde hij serieus “Ik zou ze de kost niet willen geven”. Hij raadde het mij in ieder geval af. Ik was het niet van plan. Het is een grote uitdaging maar medisch gezien blijkbaar niet verantwoord.

Netflix

Misschien was dat Netflix familie account toch niet zo’n goed idee…

Schoolplein

Ze stond de boel op een afstand te bekijken. De sfeer rondom het schoolplein was nog het beste te vergelijken met een slangenkuil. Roddel en achterklap van wachtende vaders en moeders. Elkaar vol achterdocht bekijkend vanuit hun zogenaamde veilige zelfgecreeërde groepjes. Die veiligheid was maar relatief wist zij uit ervaring. Op het moment dat je iemand in vertrouwen nam kon je maar beter je rug in de gaten houden. Voor je het wist zat er een mes in. Ze had een hekel aan het schoolplein. Maar de gedachte aan het ijsje wat ze zo met haar dochter zou gaan eten maakte een hoop goed.

Ochtendhumeur

Het eerste wat ze deed was een sigaret opsteken. En toen koffie zetten. Maar haar humeur werd er niet beter van. Sterker nog, het versterkte de aanvalsmodus juist waarin ze deze ochtend stond. Mannen zouden het ontgelden vandaag. Hadden ze maar niet van die slappe sexe moeten zijn. Stelletje miezertjes. En mocht je als vrouw teveel mannelijke trekjes vertonen, dan kon je ook maar beter uitkijken. “The bitch is awake” en de wereld zal dat weten. Geen genade vandaag. Nooit niet meer. Ze pakte een tweede sigaret. Maar waar is die tyfus aansteker gebleven?

Patty’s collectie

Twijfelend stond ze voor de etalage van Kruidvat. Kon ze dat nog wel hebben op haar leeftijd? Vanochtend had ze haar spiegelbeeld nog een knipoog gegeven maar nu ze voor de winkel stond sloeg de twijfel toch toe. Was ze niet een beetje te oud voor zo’n luipaard motiefje? Nou ja, het was wel de collectie van Patty Brard. Ook de jongste niet meer. En zij had toch minstens dezelfde taille. Zonder hulp van plastische chirurgie. “Doe eens gek”, bedacht ze zichzelf. “Ik bewaar de kassabon, dan kan ik het morgen altijd nog terug brengen”. Ze had tenslotte niet voor niets haar stoute schoenen aangetrokken.

Phoenix

Omdat ik dat er in zie. Monique ziet er een paard in. Als je kleiner inzoomt kan dat ook. Een paard met een explosie op de achtergrond. Zoiets. In ieder geval vind ik deze wel mooi geworden. Het kan alleen zomaar zijn dat deze tekening over een jaar een andere titel heeft. Ik heb namelijk getekend op Yupo. Een Japans papier van kunststof. Langzaam maar zeker beïnvloed dat papier in de loop van de tijd de afbeelding. Kleuren veranderen. Dus help mij over een jaar even herinneren dat we deze tekening nog eens bekijken. Misschien zien we er dan iets heel anders in.

Kwaad

Grommend komen ze ’s nachts tevoorschijn en proberen de schade te herstellen die de mens overdag heeft aangericht aan moeder aarde. Ze zijn boos. Ze zijn kwaad. En hebben niets met de zichzelf superieur voelende mensheid. Er waren tijden dat ze konden samenwerken met de mensen. Althans, met een gedeelte ervan. Maar die tijden zijn allang voorbij. Ze hebben zich teruggetrokken en beschouwen ons als het grootste kwaad op aarde. Als ze zichzelf wel aan je tonen zit er maar een ding op: heel hard weg rennen. Zo hard als je kan en vooral niet omkijken.

Operette

Met een ferme knal plantte hij zijn jeneverglas terug op de tap. “Doe er nog moar ene” bromde hij naar den waard. “Zou je dat nou wel doen?” vroeg deze terwijl hij de dop al van de fles aan het schroeven was. “Het goat wel” mompelde hij terug. Zwijgend keken ze hoe de drank langzaam de rand van het glas bereikte. Er werd geen druppel gemorst en geen woord gesproken. Hij zuchtte nog eens, pakte het glas en klokte de inhoud in een keer achterover. “Zo, dan ga ik moar”. Hij pakte zijn pet, gleed van de barkruk en waggelde naar de deur. De twee overgebleven stamgasten en den waard keken hem met enig medeleven na. Toen de deur was dichtgevallen waren ze het snel met elkaar eens. Als zij naar de operetteuitvoering van hun schoonzus moesten hadden ze er minstens nog een genomen.

Antoon

Hij keek een beetje wezenloos om zich heen. De dagelijkse realiteit deed zich steeds meer voor als een slecht geregisseerde film. Eigenlijk had hij dat gevoel al sinds zijn jeugd. Naarmate de jaren vorderden leek het steeds sterker te worden. In het begin vond hij het enigszins beangstigend. Maar inmiddels had hij het geaccepteerd. Er was niets aan te doen. Hij was alleen in een wereld vol vreemden.

Tag: DessinDestin