Vertwijfeld stond zij om zich heen te kijken. Drie saucijzenbroodjes in haar handen, de bril iets afgezakt naar het puntje van haar neus. Stond ze op iemand te wachten? Ik heb geen idee. Ze keek steeds weer van links naar rechts, zonder aandacht voor de aanbieding van de opticiën, dus daar ging het niet om. Het hoofd licht voorovergebogen, rusteloos, vol twijfel en verwachting. Zo verstreek de tijd in Broek op Langedijk.
Ik reed er bijna overheen!
Eigenlijk is het vreemd dat je nergens nieuwe glazen kan krijgen in je oude montuur. Ik ben in ieder geval de opticiën nog niet tegen gekomen waarbij dat mogelijk is. Dus als je oude montuur goed beviel, kies je iets wat daar op lijkt als je een nieuwe bril nodig hebt. Scheelt ook weer een stuk keuzestress. “Deze bril lijkt wel heel erg op uw oude model” kreeg ik te horen. Dat klopt inderdaad. Ik heb wel andere modellen op mijn neus gehad, maar daarmee herkende ik mijzelf niet in de spiegel. Over twee weken zie ik weer scherp. Met een nieuw montuur op mijn neus, dat er oud uitziet.
Vluchtstrook in het Universum 