Vroeger? Vroeger zongen de Vopo’s al dat er geen reet te doen was in Zwolle. Maar nu zetten ze zichzelf in Zwolle internationaal op de kaart beste lezer. De mannen van de Vopo’s, die heel af en toe nog reüneren zullen hun liederlijke teksten na al die jaren alsnog moeten aanpassen. Ach ja, de tijd staat niet stil. Mocht u interesse hebben is hier hun gehele album “Dead Entertainment” uit 1981. Ik sla dit stukje jeugdsentiment zelf even over.
De inktbakken zijn leeg, de handschoenen liggen doelloos op de werkvloer. Het is een vreemde werkweek geweest. Drukkerij failliet, ontslagbrief gekregen en vervolgens door moeten blijven werken onder het bewind van de curator. Ik ben één van degenen die in een klein groepje op kantoor de losse eindjes moeten wegwerken en de curatoren moeten voorzien van de cijfers. Ondertussen lopen potentiële opkopers in en uit. Waar altijd bedrijvigheid heerste en drukwerk werd geproduceerd hangt nu een doodse stilte. Vreemd om in te moeten werken, maar ergens ook wel prettig. Ik zie het als rustig afbouwen en een mooie periode afsluiten. We gaan zien wat de toekomst brengt. Op internet staat hierover inmiddels een bericht op PrintMatters. En nu eerst het weekend in.
Lege stoelen in de kantine. Zo schrijf je hier een stukje over de Grafische Industrie, zo krijg je te horen dat de drukkerij waar je werkt failliet is. In deze stoelen zaten wij toen wij dit om 12:00 uur te horen kregen. Het kan verkeren. De komende tijd zal vreemd zijn. Even rustig de tijd nemen voor bezinning op de toekomst. Wat overigens niet betekent dat hier een pauzebordje op het weblog wordt gehangen. “The blog must go on” weetjewel. Wij lezen elkaar later.
Of heb je een baal? Ze wist nog dat Jeroen van Inkel er in zijn uitzendingen een item van maakte. Met een stevige knipoog natuurlijk. Dat kan je aan Jeroen wel overlaten. Landingsbanen, pornostreepjes, kaal, het was allemaal niet meer bij te houden. “Misschien moet ik eens stoppen met lezen van de Linda en Viva over al dat zogenaamde modieus lichamelijk onderhoud” ze werd alweer moe bij de gedachte.”Ik heb eigenlijk geen idee wat de trend is momenteel” bedacht zij zichzelf terwijl ze glimlachend in de Blokker de verschillende scheerapparaatjes stond te bekijken. “Liever zo’n apparaatje dan een Brazilian wax, dat lijkt me zo pijnlijk” ze kneep haar billen samen bij de gedachte. Niets voor haar. Plots bekroop haar de gedachte dat het een steeds terugkerende klus zou gaan worden als haar date van vanavond goed zou uitpakken. “Wat een gedoe, net als bij een sollicitatie gesprek kan je maar beter jezelf blijven”, bedacht zij zichzelf. “Anders wek je maar valse verwachtingen”. Ze legde de tondeuse terug in het rek. Het was wel goed zo. Hij moest haar maar respecteren zoals ze was. Bovendien was ze als kind al gek op verstoppertje spelen.
Soms zijn een paar penseelstreken genoeg om een plaatje af te krijgen. Bovenstaande is daar een voorbeeld van, als je er meer aan toe zou voegen kan je het alleen maar verprutsen. “Ostfront” heb ik het genoemd. Hierin komt mijn fascinatie voor de Duitse stahlhelm naar voren. Op de één of andere manier heb ik van jongs af aan de vormgeving van die helm altijd erg mooi gevonden. En daar ben ik de enige niet in. Als je de helmen van de brandweer in New York bekijkt zijn die vrijwel exact hetzelfde, maar dan met een extra flap aan de achterzijde. Want ook in de praktische zin heeft dit model zijn nut bewezen. Over smaak valt niet te twisten zegt men. Niet alles wat uit Duitsland kwam in die periode is wat mij betreft per definitie fout. Ik heb nog wel eens gekeken voor een origineel. Niet om te dragen uiteraard, maar voor in de kast. Ze zijn als “antiek” nog wel eens verkrijgbaar, maar wat mij betreft veel te duur. Onder de € 1.000,00 hoef je voor een beetje gaaf exemplaar niet te zoeken. Er zitten grenzen aan mijn liefde voor Duitse vormgeving. Uit welke periode dan ook.
Ik was vandaag even bij een wat grotere boek- en kantoorhandel. En dan kan ik het nooit laten even tussen de tijdschriften te neuzen. In tegenstelling tot boeken heb ik de tijdschriften wel los gelaten voor het digitale. De meeste bladen sluiten niet goed aan bij mijn beleving. En als ze dat al doen is het maar voor een klein gedeelte van de inhoud. Dan hebben we het over 1 of 2 artikelen en de rest van zo’n blad boeit mij dan niet zo. Voordeel van internet is dat je gemakkelijker van het ene naar het andere platform surft om je informatie bij elkaar te krijgen. Er staan tussen die bladen vaak éénmalige uitgaven over een onderwerp waarvan de uitgever denkt dat zij niet meer dan 1 exemplaar zullen verkopen. Zo heb ik vanmiddag kunnen concluderen dat ze het leven van Jezus in één deeltje hebben samengevat. Wellicht handig voor degenen die de bijbel iets te lijvig vinden, maar wel een beetje karig volgens mij.
Misschien hadden we hem toch Polly moeten noemen…
Soms maak je een foto waar je direct muziek bij hoort. De bovenstaande foto die ik maakte in Amsterdam heeft dat voor mij. Het eerste lied wat mij te binnen schoot was “De stad kan zo koud zijn” van Monza. Omdat ik niet heel aktief de hitlijsten meer volg loop ik dikwijls wat achter. En zo kwam ik pas laat achter het bestaan van deze band. Ik heb er tot mijn verbazing heel veel moeite voor moeten doen om de cd “van God los” in huis te krijgen. Uiteindelijk is deze door één van onze zuiderburen op de post gedaan voor mij. Noordkaap en het daar uit voortkomende Monza zijn in Nederland volkomen over het hoofd gezien voor mijn gevoel. Dat terwijl de muziek en zeker ook de teksten net zo goed, of misschien zelfs wel beter zijn dan die van De Dijk. Het tweede nummer waar ik aan moest denken is namelijk “Niemand in de stad” van de laatste band. Beide nummers geven het gevoel weer wat ik had toen ik de foto nam. Het gevoel van alleen zijn in een mensenmassa. Anoniem in de menigte, in beeld en geluid.
Voordat ik in de ochtend vertrek naar mijn werk kijk in op drie zenders naar het nieuws. Daar ontbijt ik mee. Er was een tijd dat ik nog iets van WNL mee pikte maar dat doe ik niet meer. De kwaliteit van interview daar is zo dramatisch slecht dat ik die nieuwsshow voorbij laat gaan. Net als bij de NOS wordt WNL weinig kritisch ingekleurd. Regeringsfouten worden gebagatalliseerd, als er al een kritische noot wordt geplaatst door een gast (zeker bij een kabinet Rutte) ” hadden ze het ook niet gemakkelijk”. WNL noemt zichzelf dan ook “vrolijk rechts”. Ik word er zelf alleen niet vrolijk van. Het koningshuis is okay en met het weer kan je alle kanten op, het kan dooien en het kan vriezen, zoiets. Ik ben absoluut geen Willem Engel maar het is gewoon een feit dat ze ook bij de NOS een beetje achter Den Haag aan hobbelen. Of de politiek correcte grachtengordel in Amsterdam nabrabbelen. Het gaat mij echter te ver om de NOS een staatsomroep te noemen. Bij de commerciëlen is het nieuws iets neutraler maar ook daar zijn ze met regelmaat niet vies van een setje kleurpotloden. Dus om een beetje in evenwicht te blijven kijk ik naar diverse kanalen voor mijn nieuwsgaring. En dan heb ik evengoed nog vaak het idee dat ik uit balans ben als ik de deur uit stap.
Vluchtstrook in het Universum 