Irritant hè? Die sneeuwvlokkies hier 😂 kan je instellen op je dashboard, laat het sneeuwen tot en met 4 januari 😉
Tag: weblog
Is AI vintage?
Of is AI een vorm van recycling? Ik weet nog steeds niet goed hoe ik daar tegenaan moet kijken. Ik weet sowieso niet goed hoe ik met AI moet omgaan, dus laat ik het vooralsnog maar links liggen.
Ik snap best dat niet iedere blogger talent heeft om te tekenen of fotograveren. Het kan ook zijn dat je als blogger een leuke post of verhaal hebt geschreven en daar simpelweg geen beeldmateriaal bij hebt. Dus zie ik her en der AI plaatjes verschijnen op weblogs.
Op zich heb ik daar niet zo’n probleem mee. Het wordt een ander verhaal als ook de teksten uit AI worden geplukt. Dan is originaliteit wel erg ver te zoeken. In eerste instantie zie je het vaak niet direct. Ik niet in ieder geval. Maar in de loop van de tijd gaan er bepaalde kenmerken opvallen. Dubbele stukken tekst die de “schrijver” zelf niet zijn opgevallen om maar een voorbeeld te noemen. Of een gigantische output, zo één waar Stephen King zelfs jaloers op zou zijn.
Ergens vind ik het nog wel knap dat iemand het voor elkaar weet te krijgen om die teksten uit AI te knutselen. Zelf kan ik dat namelijk niet, ik heb er om eerlijk te zijn ook geen behoefte aan. De leukste posts op weblogs vind ik echter die waar enige creativiteit in woord of beeld in is gestopt. Dus als ik op een weblog kom waar alles uit AI is voortgekomen haak ik op een bepaald moment af.
Vraag ik mij wel af wat de motivatie van zo’n blogger is. Behoefte aan contact? Dat zou kunnen natuurlijk. Een andere motivatie kan ik niet bedenken, of het moet toneelspelen zijn. Dan moeten we zelfs de reakties die zo iemand plaatst in het kader van fantasie plaatsen. Evengoed, gun ik iedereen zijn plezier, het is alleen niet altijd ook de mijne.
AI en internet. Wat is er nog echt? Niet alleen op weblogs maar ook in het dagelijkse nieuws is het onderscheid tussen echt en namaak of vals steeds lastiger te onderscheiden. Ik hoop nog lang het onderscheid te kunnen maken. Mocht u, beste lezer, nou merken dat ik er naast zit, geef mij even een seintje s.v.p.?
De Groeten #? waar zitten we ook alweer?
Met een appartement wat eind deze maand opgeleverd moet worden in Beverwijk pendelen we nog even heen en weer tussen twee adressen. Ik heb eigenlijk alleen bij Bertjens even bijgelezen in de tussentijd, bij de rest van uw schrijvers meld ik mij binnenkort weer. Druk, druk, druk, ik wens u allen een prettige dinsdag!
VK Blog
Ik ben niet de enige die aan het opruimen is beste lezer. In mijn omgeving gebeurd dat ook. En zo dook deze tekening uit 2006 op. Uit de tijd van het VK Blog, dat bestaat inmiddels allang niet meer. Een portret van mijn toenmalige schoonvader Theo, die net als ik een weblog bij de Volkskrant beheerde, die van hem onder de titel “Luchten der Lage Landen”. Daar publiceerde hij prachtige foto’s van wolkenluchten op. Dit portret wat ik van hem tekende was gesitueerd op zijn hobbykamer met pc en veel electronica. Leuk om weer terug te zien na al die tijd, ik wist niet eens meer dat ik deze had getekend.
Niets
Ik heb even niets te vertellen. Dus is het hier op het weblog een beetje rustig. Geen inspiratie, niks. En zoals mijn broer dan altijd zegt; “als je niks te zeggen hebt, houdt je mond dan”. Bij deze.
Er was eens…
Als je aan het opruimen slaat kom je nog eens wat tegen. Vandaag uit het archief “de Kale Doperwt”. Een stripfiguurtje waarvan de meeste belevenissen, voornamelijk bestaand uit één enkele afbeelding door mij werden getekend en geplaatst op het VK-blog. Bas van Vuren, hier niet onbekend, heeft ook deel uitgemaakt van die weblogomgeving van de Volkskrant.
Na de sluiting van VK-blog is de Kale Doperwt met mij mee verhuist naar verschillende platforms op het internet. Sommige bloggers uit die periode waarmee ik nog contact heb (voornamelijk op Facebook) noemen mij nog steeds “Dop” of “de Kale” in plaats van Jan. Daar heb ik geen probleem mee, het figuurtje werd uiteindelijk een soort van alter ego. Inmiddels is Dop met pensioen, een comeback zit er vooralsnog niet in.
En nu verder met opruimen, anders klaar ik de klus niet vandaag 😉 fijne zondag!
Failliet
Lege stoelen in de kantine. Zo schrijf je hier een stukje over de Grafische Industrie, zo krijg je te horen dat de drukkerij waar je werkt failliet is. In deze stoelen zaten wij toen wij dit om 12:00 uur te horen kregen. Het kan verkeren. De komende tijd zal vreemd zijn. Even rustig de tijd nemen voor bezinning op de toekomst. Wat overigens niet betekent dat hier een pauzebordje op het weblog wordt gehangen. “The blog must go on” weetjewel. Wij lezen elkaar later.
De perfect modus
Godzijdank, het is tweede kerstdag. “De eerste heb ik gelukkig overleefd” dacht hij bij zichzelf. Eerste kerstdag zijn de mensen nogal stijfjes in het restaurant. Dan lijkt het wel alsof iedereen in de “alles moet perfect zijn” modus staat. Hij kon er geen muzieknootje naast zitten of hij ving wel een boze blik. Tweede kerstdag is de sfeer altijd losser. Klanten doen eerder hun stropdas af zeg maar. Bovendien heeft Anita dienst vandaag en dat scheelt ook een slok op een borrel. Hij hoefde maar naar haar te knipogen of er stond weer een glas wijn naast zijn keyboard. Het kan haast niet anders of zij heeft stiekem een oogje op hem. Ergens vindt hij haar ook wel leuk. Zeker als het wat later op de avond is, dan valt dat glazen oog niet meer zo op. Uiteindelijk is niemand perfect nietwaar? Soms moet je een oogje toeknijpen bedacht hij zichzelf terwijl hij in zijn bladmuziek zat te bladeren. “In het nieuwe jaar moet ik misschien toch maar eens contact zoeken met kolonel Von Streum” schoot het door zijn hoofd. Hij had gelezen dat deze manager goede zaken deed in de culturele sector op de weblog van Suske. Hij was eigenlijk wel in voor wat meer “rock ’n roll” in zijn leven. En wellicht kan Pretstael een toetsenist gebruiken als hij weer is bijgekomen, wie zal het zeggen? Hij controleerde zijn mobieltje, het nummer van Von Streum stond er nog in. Okay, “Driving home for Christmas”, altijd een goede opener, hij draait zijn volumeknop open en slaat de eerste akkoorden aan, tweede kerstdag kan beginnen.
Jan Koet
Soms kom je terecht bij een blogger om jezelf af te vragen waarom deze niet meer lezers trekt. Jan Koet is zo’n blogger. Ik kom bij hem goed onderbouwde maar niet te zwaar lezende stukken tegen die ik met plezier lees. Dat komt waarschijnlijk ook omdat we veel raakvlakken hebben in interesse. Zijn laatste post waarin geloof, hoop en liefde langs komen was er ook weer zo één. Deze drie staan samen met wijsheid op mijn arm. Vier van de zeven deugden, vormgegeven door Roel Smit. Nou heb ik niet veel volgers en lezers hier, maar bij deze wil ik toch een beetje aandacht geven aan de werelden van Jan… en alleman, de moeite waard voor een bezoekje. Dus Jan, deze is voor jou.
Saense wortels
Meestal ontstaan connecties hier omdat je op de één of andere manier iets hebt aan overeenkomstige interesses. Ikzelf moet in ieder geval interesse hebben in wat een ander post, anders heeft een connectie niet veel zin. En dan kom je er soms na een tijdje achter dat er meer overeenkomsten zijn dan je in eerste instantie had gedacht. Zo las ik gisteren bij Bertjens over fietsen naar school over de Lage Dijk in Zaandijk. Ik heb daar in mijn jeugd ook door weer en wind gefietst. Waarschijnlijk naar dezelfde school. Ik mag dan tegenwoordig in Beverwijk wonen, maar ik heb Saense wortels. Over wortels gesproken. Mijn weblog wortels liggen bij de Volkskrant, waar ik in 2005 deel uit maakte van Volkskrant-weblog. Een experiment waarbij ook lezers konden posten en één van de eerste weblogcommunities in Nederland. Het weblog gedeelte van de krant is inmiddels dicht getimmerd voor enkel redactieleden. Na vele internet omzwervingen ben ik nu dus hier geland. En aangezien het mij goed bevalt hoop ik hier nog een tijdje te blijven.
Vluchtstrook in het Universum 