Gelukkig heeft sport niks te maken met politiek. Net als het songfestival heeft het he-le-maal niets te maken met politiek.
Screenshot: AD
Nou heb ik niets met competitie, het songfestival of politiek maar dat betekent niet dat ik het niet met een half oog volg. Zeker omdat ik zeer benieuwd ben hoe Infantino het door Egypte en Iran aangetekende protest tegen onderstaande denkt te gaan oplossen.
Screenshot: Volkskrant
Aangezien de man een hele grote bruine arm heeft gehaald bij Donald Trump denk ik wel in te kunnen vullen hoe dit gaat eindigen. We gaan zien hoe dat nieuws ons gebracht gaat worden.
Genoeg bullshit voor vandaag, maak er iets moois van beste lezers!
De oplettende lezer hier weet inmiddels dat ik dan “geen halve maatregelen, daar houd ik van!” loop te roepen. Als het echter zoals hier om mensenlevens gaat ben ik daar toch wat terughoudend in. Evengoed schoot het wel door mijn hoofd dat het misschien een goed idee is die Chinezen eens door de organisatie van de FIFA heen te laten gaan. Mijn zwarte randje, ik weet het, bovendien ben ik geen voetballiefhebber.
Aanschouw het gezicht van voetbal. En nu even geen grapjes maken over het feit dat de man er om heeft gevraagd door PSV fan te zijn beste lezers.
Ik heb hier al eerder gemeld dat ik een hekel heb aan competitie, dat maakt mij niet geschikt voor de meeste vormen van sport. En hoewel ik zelf tot in mijn tienertijd heb gevoetbald ben ik zeker die vorm van sport al jaren zat. Niet vanwege het spel op zich, maar wel om de waanzin er omheen.
Dit is daar wederom een typisch voorbeeld van. Deze week waren we ook nog even getuigen van de rellen in het buitenland rondom de finale van de Champions League. De waslijst van wantoestanden rondom voetbal blijft maar groeien.
Justitie en de zorg draaien weer overuren en kosten samen met het vandalisme de belastingbetaler karrevrachten vol geld. Het wordt tijd dat de voetbalclubs daar zelf voor op gaan draaien. Het argument dat “zoveel mensen van voetbal genieten” betekent mijn inziens niet dat de rest van Nederland zonder verdwazing daarvoor op moet draaien.
En dan gaat Telstar hier in de buurt straks eredivisie spelen. Ik houdt mijn hart vast.
Met een bonzend hoofd en een zeemleren tong werd hij wakker. Mijn hemel wat een feest was het geweest gisteravond, maar ja, het gebeurt dan ook niet vaak dat je een halve finale bereikt. Langzaam drong het tot hem door dat hij wel het nodige had uit te leggen vandaag. Die rekening in het café bijvoorbeeld. De lat zou even moeten wachten tot volgende maand, als hij weer salaris had gevangen kwam dat wel goed.
Gelukkig kon hij het goed vinden met de buren. Hij had de auto gisteravond niet meer uit hun voortuin vandaan gekregen. Ze vonden het niet nodig de politie te bellen, dat was wel een gelukje geweest. Nou ja, de buren hadden zelf ook een aardige slok op. Hopelijk leefden de koikarpers nog anders was het wel een heel dure parkeerplaats geworden. En waarschijnlijk had de buurman niet gezien dat hij uitgebreid aan de billen van buurvrouw had gezeten. Anders kon het evengoed nog een lastig gesprek worden.
Hij stond op en begon enigszins wankelend naar huis te lopen. De alcohol was zijn lijf nog niet helemaal uit. Hij zou zweren dat de laatste symptomen nog zijn tenen uit aan het walmen waren. Zo’n bushalte slaapt ook niet bepaald prettig, bedacht hij zichzelf wrijvend over zijn stramme spieren. Ondertussen vroeg hij zichzelf af waar zijn eigen Snollebolleke zou zijn gebleven. Na de hospartij op het Marktplein had hij haar niet meer gezien, ze was in de mensenmassa verdwenen. Zij naar links, hij naar rechts, zoiets.
Ze dook wel weer op. Eerst maar eens douchen en naar het ziekenhuis op bezoek bij zijn beste vriend. Die kon na gisteravond door dat illegale vuurwerk helaas niet meer dan drie bier bestellen met zijn rechterhand. Niet meer te herstellen, dat was best sneu. Misschien moesten ze het met de halve finale iets rustiger aan doen. Anders kon het zomaar gebeuren dat ze de finale niet zouden halen met elkaar. Hij begon al te glimlachen bij het idee wat dat niet voor knalfeest zou moeten worden.
Wordt hier gejuicht omdat het Nederlands elftal een puntje maakt, of omdat er een politiek puntje wordt gemaakt? Voor sommigen maakt dat niet zoveel uit, zolang je dat halve litertje maar kan pakken. Scoren is bieren, verliezen waarschijnlijk ook. Het enige verschil is een oranje hoedje.
Onderweg naar het stembureau kwam ik door deze straat. Heeft u dat oranjegevoel al? Zo ja, vooral vasthouden. Zouden de straten in België al rood kleuren? Laten we die dekselse duivels ook in de gaten houden!
Huiverend stonden ze voor het huis te kijken. De hond van Johan gromde en trok zijn lippen op zodat zijn tanden zichtbaar werden. Die was niet dichter bij het huis te krijgen dan de plek waar zij nu stonden. Zelf was hij ook niet gretig om dichterbij te komen. In gedachten ging hij terug naar zijn jeugd. Een jaar of elf, twaalf moest hij zijn geweest. Toen kon je nog voetballen op straat. En dat deden ze dan ook. Tot het moment dat de bal van Peter over het hek vloog en naar de achtertuin rolde van het huis. Twijfelend hadden ze voor het hek gestaan. De bewoners waren hen nooit vriendelijk over gekomen. Eerder heel erg op zichzelf en nogal angstaanjagend. Als je ze al zag keken ze schichtig om zich heen om vervolgens snel weer het huis in te schieten. Peter had uiteindelijk de moed bij elkaar geraapt om zijn bal te gaan halen. Zo’n leren bal was was in die tijd uiteindelijk een hoop geld waard. Dat was tevens de laatste keer dat zij hem hadden gezien. Politieonderzoek mocht niet baten, Peter werd nooit meer gevonden. Het leek wel of de bewoners van het huis sinds die tijd helemaal niet meer buiten kwamen. Niemand kon zich herinneren hen te hebben gezien. Johan dook rillend weg in de kraag van zijn jas. Genoeg vrieskou voor vanavond. Hij liep door en riep zijn hond te volgen. Die liet dat zich geen twee keer zeggen en volgde zijn baas direct. Alles beter dan de aanblik van deze plek.
Vluchtstrook in het Universum 