Leven, je weet nooit wat het voor je in petto heeft. Zo loop je op de markt, zo zit je in het ziekenhuis met je oude vader omdat die een longontsteking heeft opgelopen. En daar moet je mee uitkijken als je dik in de tachtig bent. Inmiddels is hij opgenomen in een revalidatiecentrum met een dikke antibioticakuur om te genezen en aan te sterken. Leven, verwacht het onverwachte, we gaan hem vanmiddag maar eens opzoeken om te kijken hoe het gaat.
Even een foto plaatsen voor de oudere generaties hier, en daar schaar ik mijzelf inmiddels ook dik onder. De naam prijkt nog op de gevel. Herinneringen aan koopavonden voor de feestdagen waar je of met je vader, of met je moeder cadeautjes kocht voor Sinterklaas. Met Kerstmis werden er toen nog geen cadeautjes uitgedeeld. Als je mazzel had mocht je een muntje in de automaat stoppen waar het apenorkest in begon te spelen. Flarden uit het verleden komen spontaan omhoog als ik die naam zie. Het blijft jammer van zo’n mooi warenhuis. Gelukkig heb ik het apenorkest terug kunnen vinden op Joetjoep!
Dus je loopt met je vader door duin en bos een beetje van de natuur te genieten en vindt het nodig om onderweg een aktiefoto van hem te maken. En bedankt hé!? Gelukkig niet met bouwvakkersdecolleté, dat is mij dan weer net bespaard, ik sta er weer fraai op.
Ziekenhuizen, het goed dat ze er zijn maar je kan er maar beter niet mee te maken krijgen. De afgelopen twee dagen heb ik er veel tijd in doorgebracht omdat mijn vader er in lag. Gelukkig hebben ze hem gisteren afgekoppeld en mocht hij weer naar huis.
Mijn respect voor degenen die in de zorg werkzaam zijn is in de afgelopen twee dagen weer eens bevestigd. We mogen die mensen dankbaar zijn.
Zo’n ziekenhuis is een klein wereldje in onze wereld. Zo ervaar ik dat. Voor mij voelt het als een grote bubbel met zijn eigen dagelijkse realiteit. Altijd weer prettig om die bubbel uit te stappen om in de buitenlucht van de grote aardse realiteit te vertoeven.
Ze stond de boel op een afstand te bekijken. De sfeer rondom het schoolplein was nog het beste te vergelijken met een slangenkuil. Roddel en achterklap van wachtende vaders en moeders. Elkaar vol achterdocht bekijkend vanuit hun zogenaamde veilige zelfgecreeërde groepjes. Die veiligheid was maar relatief wist zij uit ervaring. Op het moment dat je iemand in vertrouwen nam kon je maar beter je rug in de gaten houden. Voor je het wist zat er een mes in. Ze had een hekel aan het schoolplein. Maar de gedachte aan het ijsje wat ze zo met haar dochter zou gaan eten maakte een hoop goed.
Vluchtstrook in het Universum 