Haringen

Foto’s: VihU

Soms kom je in een museum en dan is het er zo druk dat je begrijpt waarom er in musea soms met een tijdslot wordt gewerkt. Dat hadden ze in museum Voorlinden in Wassenaar bij de tentoonstelling met werk van Anselm Kiefer ook moeten doen. Gisteren was het er zo druk dat ik het het gevoel kreeg een haring in een ton te zijn.

Foto’s: VihU

Dus terwijl ik een foto probeer te maken van een schilderij loopt één of andere ouwe tang voorlangs terwijl ze aan het gifkikkeren is dat iedereen maar foto’s loopt te maken. Waarop ik droog als antwoord gaf dat anderen daar dan weer doorheen lopen. Alsof ik er wat aan kan doen dat het zo druk is. U begrijpt beste lezer, bij sommige bezoekers zat de sfeer er goed in. Dat gaf mij wel het idee om fotograverende bezoekers op de plaat te zetten. Zoals u ziet is dat beter gelukt dan foto’s maken van de schilderijen.

De haringen, uitje erbij? Zuur was er al.

In ieder geval, het werk van Kiefer is prachtig. Voor zover we het hebben kunnen zien. De mopperende haringen waren wat minder, dus we zijn nog maar even naar Scheveningen gereden om uit te waaien. Waarover later meer, fijne zondag!

The Final Countdown

Foto: VihU

Daar zat hij dan. Het resultaat van overdaad wreekte zich uiteindelijk en zijn buik had nu zoiets van “doe het zelf maar, ik vertik het nog langer”. Die laatste oliebol moest de beruchte druppel zijn geweest die de emmer deed overlopen. Zijn inwendige mens had dapper garnalencocktails, vette gourmet en borrelgarnituur weg weten te spoelen met sloten wijn maar hield nu al een paar dagen zijn sluitspier in een houtgreep. Er kwam niets meer uit.

Onderweg naar het Top2000 Café bespeurde hij de eerste krampen al in de auto. “Als dat maar goed gaat” had hij bij zichzelf gedacht. De hele week had hij er naar uitgekeken, de finale van de lijst der lijsten in het café. Hij had kaarten weten te bemachtigen voor het tijdslot naar twaalf uur. Kaarten waar half Nederland een moord voor zou doen. En nu het “moment supreme” daar was, keek hij aan tegen de achterkant van een NPO wc-deur.

In het café begonnen ze af te tellen. Tien, negen, acht. “Verdomme, volgend jaar eet ik alleen nog maar groenten, fruit en volkorenbrood”.

Zeven, zes, vijf. “En daar drink ik een liter Yakult bij”.

Vier, drie, twee. Het zweet parelde op zijn voorhoofd en de aderen op zijn slapen zwollen op.

Één, nul, happy new year!!! De inhoud van zijn darmen plonste het nieuwe jaar in. Hij had er zwaar de pest in, maar was toch ook wel opgelucht. Totdat zijn blik viel op het laatste hangende velletje wc-papier aan de rol, 2024 was nog maar net begonnen en nu al een schijtjaar.