
De basis ligt er, en dan rijst altijd de vraag; kleur of arceren? Daar ben ik nog niet uit. Voor degenen met kennis van de Chineze taal, probeer het maar niet te lezen, ik heb mijzelf enige “dichterlijke” vrijheid gepermiteerd.

De basis ligt er, en dan rijst altijd de vraag; kleur of arceren? Daar ben ik nog niet uit. Voor degenen met kennis van de Chineze taal, probeer het maar niet te lezen, ik heb mijzelf enige “dichterlijke” vrijheid gepermiteerd.

Ondertussen, snapt iemand op Plantage Beverwijk niet dat zijn mega breedbeeld televisie niet bij het oud papier hoort. Het zou mij niet verbazen als hij of zij eerst nog heeft geprobeerd om dat ding in de bak zelf te krijgen om vervolgens tot de conclusie te komen dat hij toch echt niet past.


Ik ben niet de enige die aan het opruimen is beste lezer. In mijn omgeving gebeurd dat ook. En zo dook deze tekening uit 2006 op. Uit de tijd van het VK Blog, dat bestaat inmiddels allang niet meer. Een portret van mijn toenmalige schoonvader Theo, die net als ik een weblog bij de Volkskrant beheerde, die van hem onder de titel “Luchten der Lage Landen”. Daar publiceerde hij prachtige foto’s van wolkenluchten op. Dit portret wat ik van hem tekende was gesitueerd op zijn hobbykamer met pc en veel electronica. Leuk om weer terug te zien na al die tijd, ik wist niet eens meer dat ik deze had getekend.

Alles verandert, en misschien is dat maar goed ook, ik weet het niet. Verandering houdt je niet tegen. De grafische industrie waarin ik werkzaam ben is in de loop van de tijd ook nogal aan verandering onderhevig geweest. Digitalisering heeft sommige beroepsgroepen geheel laten verdwijnen. Drukkerijen die de ontwikkelingen niet konden bijbenen zijn van het toneel verdwenen. Maar de vraag naar drukwerk is door automatisering ook veel minder geworden waardoor het aantal drukkerijen flink is afgenomen.
Ondertussen val ook ik zo’n beetje in een beroepsgroep die langzaam aan het uitsterven is. Grafisch geschoold administratief personeel komt tegenwoordig namelijk niet meer van de scholen af. Voor jongeren is mijn vak niet meer aantrekkelijk. En als ik daar even over nadenk begrijp ik dat wel. Mijzelf afvragend of ik mijn pensioen ga halen in deze industrie waggel ik ondertussen als een soort dinosaurus iedere werkdag tussen de stapels papier in het rond. Geef mij geen E-reader met Kerstmis, ik prefereer nog altijd een goed gedrukt boek. Met de tekst het liefst gezet in loden lettertjes.

Omdat ik dat er in zie. Monique ziet er een paard in. Als je kleiner inzoomt kan dat ook. Een paard met een explosie op de achtergrond. Zoiets. In ieder geval vind ik deze wel mooi geworden. Het kan alleen zomaar zijn dat deze tekening over een jaar een andere titel heeft. Ik heb namelijk getekend op Yupo. Een Japans papier van kunststof. Langzaam maar zeker beïnvloed dat papier in de loop van de tijd de afbeelding. Kleuren veranderen. Dus help mij over een jaar even herinneren dat we deze tekening nog eens bekijken. Misschien zien we er dan iets heel anders in.
Dus ik loop naar de bakken waar je oud papier in kwijt kan op de Plantage. Ontwaar ik van veraf al een kartonnen chaos.

Ligt al dat karton ernaast omdat de papierbakken vol zitten? Vraag ik mij af terwijl ik verder loop. Wellicht tevergeefs omdat ik mijn tas met oud papier misschien niet kwijt kan. Maar nee hoor, dat was geen probleem. Ruimte genoeg. Blijkbaar vindt men het teveel moeite het oude papier even in de bakken te frommelen. Vreemde mensen.

Arceren, met streepjes licht-donker effect in een tekening aanbrengen. Daar moet je geduld voor hebben. En je moet er in oefenen. In de onderstaande tekening is het mij aardig gelukt.
