oorlog – Vluchtstrook in het Universum

Oorlog in een doosje

Beste lezer, als u naar het journaal kijkt denkt u vast bij uzelf “kon die oorlog maar in dat doosje blijven”. En dat denk ik met u mee. De mensch blijft elkaar de hersenen in slaan, al dan niet met de zegen van de heer Trump, die als een soort pauselijke veldheer wijwater meent te moeten sprenkelen over de slagvelden. Hij ziet dat als het bouwrijp maken van Gaza, pikt zijdelings een gigantische hoeveelheid grondstoffen van Oekraïne mee en gooit en passant nog wat bommen op Jemen. Dat hij daarmee de nodige burgers de dood injaagt is uiteraard bijzaak. Ego’s van nare mannetjes, daar hebben we mee te maken en ze bepalen momenteel de geschiedenis. Trump is nog maar net begonnen, zet dus nog maar vier jaar je helm op, het blijft waarschijnlijk nog even knokken geblazen.

Slechte raadgeving

Door mijn werkloze situatie ben ik in staat het nieuws iets intensiever te volgen en ben tot de conclusie gekomen dat een slechte raadgever daar veel invloed op heeft. Angst speelt zonder meer een hoofdrol in de berichtgeving. Natuurlijk, het zijn bizarre tijden. Oorlog, honger, genocide en dichter bij huis de situatie in Nederland waar we de puinhopen na jarenlang Rutteriaans beleid voorlopig nog niet opgeruimd zullen krijgen (als dat überhaupt al gaat lukken) kweken uiteraard een perfecte voedingsbodem voor angst. Evengoed is en blijft dat een slechte raadgever. Mijn advies is concentratie op het kleine. Laat die grote ellende even links liggen en laat je oog eens vallen op het kleine, vooral in de natuur. Er staat weer van alles in knop en op het punt te gaan bloeien. Er is gelukkig nog veel moois in je omgeving te zien, als je er maar oog voor hebt. Mijn ervaring is dat die mooie kleine wondertjes een goede tegenpool zijn voor die grote angstige situaties. Fijne dag vandaag, geniet er van.

Leedconcurrentie

Bent u bekend met het begrip? Laat ik een klein voorbeeld geven. U vertelt een buur dat u een been hebt gebroken. En die reageert met “oh, dat is niks, vorig jaar heb ik twee benen gebroken en een arm”. Wat de ander heeft (gehad), dat is pas echt erg! Leedconcurrentie is een gebrek aan empathie. Het begrip ging door mijn hoofd toen ik naar het journaal zat te kijken en mij bedacht dat de wereld er momenteel vol mee zit. Ik heb er een hekel aan. Het bagatelliseren van het leed van een ander en het gebrek aan empathie is een wezenlijk onderdeel van de oorlogen waar we momenteel mee te maken hebben. Mijn leed is groter dus mag ik een ander een extra bom op zijn kop gooien. Natuurlijk, oorlogen en mensen zitten zo complex in elkaar dat we niet alleen leedconcurrentie als de oorzaak van oorlog kunnen aanvoeren. Maar het is er wel een essentieel onderdeel van. Samen met ego’s en geld, die doen ook een aardige duit in het zakje. “In het land van verlies bestaan geen winnaars” schreef Daan Westerink ooit op haar website in de context van rouwverwerking. Een tijdloze uitspraak; rouw en oorlog hebben tenslotte ook alles met elkaar te maken. We schieten op elkaar, maar we schieten er niets mee op. Behalve de wapenindustrie en zijn aandeelhouders, die zijn de lachende laatste.

Maanrace

Ik heb even snel de maan getekend voordat er copyright op wordt aangevraagd. Dan mag het niet meer. Je weet maar nooit. De maan is van de heksen, dat weet iedereen. Die willen niets weten van copyright. Waarschijnlijk zijn ze boos. Net als de maan. Alsof het niet al erg genoeg is dat we van moeder aarde een bende maken, laten we nu ook allemaal troep in het universum achter. De maanrace tussen grootmachten zal waarschijnlijk claims gaan opleveren die uiteindelijk in een ruimteoorlog zal uitmonden. Ik voorspel het u. De bezitterigheid van sommige mensen kent namelijk geen grenzen. Grootheidswaanzin regeert waar nederigheid op zijn plaats zou moeten zijn en respect is nergens te bekennen. Het wordt hoog tijd dat we vliegen naar de maan verbieden, tenzij het op een bezemsteel is.