Beestachtig, want in de buurt van Artis. Maar nu ik er nog eens naar kijk lijkt het meer een langspeelplaat. Dat moet wel beestachtig goede muziek zijn. Ik schat in uit het hardere segment.
Beestachtige deksel
Tag: muziek
Junkyard
Altijd als ik zoiets tegenkom moet ik denken aan het gelijknamige nummer van “the Birthdayparty”. De band van Nick Cave voordat hij met zijn “Bad Seeds” de podia onveilig maakte. Weinig toegankelijke muziek, net als deze junkyard, ik moest de foto maken tussen de spijlen van het hek.
Breeze
Soms zit het mee, en soms zit het tegen. Shoot the Breeze deed haar best op de Breestraat in Beverwijk. De grootste winkelstraat van de wijk. Maar het wisselvallige weer zat een beetje tegen.
Één van de initiatieven om de winkelstraat een beetje op te leuken is live muziek in de zomer. Om de paar weken staan er verschillende muziekgezelschappen hun best te doen in de muziektent. En hoewel het niet altijd mijn genre is, is dat best aardig.
Minor Threat
Voordat cd’s weer in prijs gaan stijgen moest het toch maar eens van komen. Dus lag deze cd van Minor Threat vandaag in de bus. Zal gisteren ingegooid zijn. In prijs gaan stijgen? vraagt u zichzelf nu waarschijnlijk af beste lezer. Jazeker, ik voorspel u na de terugkeer van het vinyl, de terugkeer van de cassette en de cd. En daarmee een prijsstijging van deze geluidsdragers.
Met mijn muzieksmaak, die zo af en toe ver uit “the middle of the road” ligt, kan ik met regelmaat bepaalde muziek niet terug vinden op Spotify. Soms kan je van een artiest of band van alles vinden, behalve die ene uitgave. De eerste LP van Nina Hagen bijvoorbeeld. En dat terwijl de liefhebbers het er toch wel over eens zijn dat dit album het beste uit haar ouvre is. “Field Day” van de band Dag Nasty, is er ook zo één. Het is dat iemand zo vriendelijk is geweest deze op Youtube te zetten, verder is er niets van terug te vinden.
Zolang de streamingsdiensten nog de nodige “gaten” blijven vertonen zal er hier in huis zo heel af en toe een cd in de bus blijven vallen. En dat is geen straf.
Freek en Suzan
Daar is dus werkelijk niets an. Ik doe het momenteel beter op Facebook dan hier. Dat is natuurlijk een zorgelijke ontwikkeling. Zeker als ik bij Bas lees dat hij denkt dat ik het heb opgegeven. Daar gaan we dus even verandering in brengen, we leven uiteindelijk alweer een paar dagen in maart. En het is lente. Ook voor Freek en Suzan. Sjeune patie, patie, patie! Sjeune patie, patie! Mijn God wat een zeiknummer.
Herb’s slagroom hoes
Deze mevrouw had overduidelijk zeer veel zin in slagroom. Platenhoezen die volgens de huidige woke-regels niet meer mogen. Volgens mij kunnen we daar een weblog op zich mee vullen. Geen idee of de bovenstaande platenhoes door de beugel kan. Er is geen tepel te zien dus volgens mij kan het wel, maar beste lezer, kijk uit want suggestie “an sich” kan je ook het nodige commentaar opleveren.
Over tepels gesproken, ik kon gisteren in het Frans Hals museum in Haarlem wel lachen om de uitleg bij een schilderij met een afbeelding uit de Griekse mythologie. Daar stond heel droog bij geschreven dat wij als kijkers niet moesten denken dat al die schilders in deze mythologie waren geïnteresseerd, maar dat deze vaak werd gebruikt als excuus om half naakte vrouwen te kunnen schilderen. U ziet, moraalridders zijn van alle tijden, net als de liefhebbers van vrouwelijk schoon.
Herb
Even een pauzemuziekje, gewoon omdat ik daar zin in heb. En wie is daar beter in dan Herb Alpert? In herinnering zit ik weer even op de bank met een schaaltje chips en een cola naar “Ter land, ter zee en in de lucht” te kijken als ik dit hoor. Ik heb vernomen dat RTL dat programma wederom op de buis wil brengen. Dat mag van mij alleen als ze ook de muziekjes van Herb weer van stal halen. Zonder kan dit programma niet als comeback!
De Stad
Soms maak je een foto waar je direct muziek bij hoort. De bovenstaande foto die ik maakte in Amsterdam heeft dat voor mij. Het eerste lied wat mij te binnen schoot was “De stad kan zo koud zijn” van Monza. Omdat ik niet heel aktief de hitlijsten meer volg loop ik dikwijls wat achter. En zo kwam ik pas laat achter het bestaan van deze band. Ik heb er tot mijn verbazing heel veel moeite voor moeten doen om de cd “van God los” in huis te krijgen. Uiteindelijk is deze door één van onze zuiderburen op de post gedaan voor mij. Noordkaap en het daar uit voortkomende Monza zijn in Nederland volkomen over het hoofd gezien voor mijn gevoel. Dat terwijl de muziek en zeker ook de teksten net zo goed, of misschien zelfs wel beter zijn dan die van De Dijk. Het tweede nummer waar ik aan moest denken is namelijk “Niemand in de stad” van de laatste band. Beide nummers geven het gevoel weer wat ik had toen ik de foto nam. Het gevoel van alleen zijn in een mensenmassa. Anoniem in de menigte, in beeld en geluid.
Tinnitus
Mooie tijden, ik ben dat kereltje met die basgitaar voor het drumstel. In de tijden voor de wetten tegen decibellen en allerlei andere restrikties waardoor het voor bands nu verdomd moeilijk is een podium te vinden maakte ik ze met verschillende bands onveilig. Het grootste podium waar ik op stond was het Patronaat in Haarlem. Over het algemeen met zelf geschreven nummers in de hoek van de ruige rock. Bovenstaande band “Carfish” werd door een lokale journalist bestempeld als een kruizing tussen LedZeppelin en The Cult. Nou, dan weet je het wel. Mooie tijden hebben ook een prijs. Ik zocht op het podium meestal de drummer op. Als bassist vorm je samen met de drummer de ritmesectie, dus is het wel handig als je die drummer, en met name zijn snaredrum goed hoort. Ik heb ze een beetje te goed gehoord. Tinnitus in mijn linker oor en een vermindert gehoor aan mijn rechter zijn mijn erfenis aan die tijd in bandjes. Om een indruk te krijgen is onder andere “Winning Time” op YouTube terug te luisteren, als je daar zoekt op “Carfish” in combinatie met “Patronaat” vind je er nog twee. Wat zeg je? Terug te luisteren? Patronaat? Huh?
Hattrick Top2000
Goed, de Top2000 op tv. Ze hebben één of ander playbackhok geintroduceerd. Ik zie in ieder geval met enige regelmaat bezoekers van het café in een hok achter de microfoon als vissen op het droge naar adem happen. Of ze proberen mee te zingen, dat kan ook. Het bijbehorende geluid staat namelijk niet aan. Waarschijnlijk is dat voor onze oren maar beter ook. Aan de andere kant, met het geluid aan heb je als kijker wellicht nog iets om te lachen. Nu zijn die zichzelf voor paal zettende bezoekers eigenlijk alleen maar storend op de buis. Het effect van de camera op de mens is sowieso wel weer duidelijk als je dit een beetje zit te bekijken. Zet een camera voor iemand neer en meer dan de helft van de bezoekers begint zich dermate raar te gedragen dat men zichzelf achteraf hoogst waarschijnlijk niet terug wil zien. De Top2000 op tv is leuk op achtergrond als een soort van bewegende radio, meer niet. Ik zet de “middle of the road” muziek van deze marathonuitzending dan ook met enige regelmaat uit om de Kink1500 aan te zetten op Spotify. Anders houd ik het niet vol tot oudejaarsdag.
Vluchtstrook in het Universum 