Ik kwam deze foto uit 2012 tegen in de archieven. Uitzicht op de Zaanse Schans in de winter, het ijs ligt in de Zaan. Ik weet niet of ik toen mijn schaatsen nog had. Rond dit jaar heb ik voor de laatste keer geprobeerd te schaatsen. De opluchting dat ik zonder botbreuken het ijs was af gekomen was dermate groot dat ik thuisgekomen direct mijn schaatsen op Marktplaats heb gezet. Die waren heel snel verkocht, er was een tekort aan op dat moment. Daarna heb ik nooit meer een schaats aangeraakt.
Ze stond de boel op een afstand te bekijken. De sfeer rondom het schoolplein was nog het beste te vergelijken met een slangenkuil. Roddel en achterklap van wachtende vaders en moeders. Elkaar vol achterdocht bekijkend vanuit hun zogenaamde veilige zelfgecreeërde groepjes. Die veiligheid was maar relatief wist zij uit ervaring. Op het moment dat je iemand in vertrouwen nam kon je maar beter je rug in de gaten houden. Voor je het wist zat er een mes in. Ze had een hekel aan het schoolplein. Maar de gedachte aan het ijsje wat ze zo met haar dochter zou gaan eten maakte een hoop goed.
Vluchtstrook in het Universum 