ego – Vluchtstrook in het Universum

Top-erectie

Er rijdt niet veel in de Randstad momenteel. Alles zit logistiek vast vanwege de NAVO-top. Je kan jezelf irriteren, maar dat heeft niet zoveel zin. Ik verwonder mijzelf wel. Ik verwonder mijzelf over het feit dat Den Haag, toch al politiek opgescheept met de troep van jarenlang neo-liberaal wanbeleid, zo’n beetje hermetisch wordt afgesloten omdat een ex-premier daar een erectie van krijgt. Dat kost ons als belastingbetaler ook nog eens een slordige 200 miljoen euro. Met dat bedrag zouden we een aardig probleem in de zorg op kunnen lossen, om maar een voorbeeld te noemen.

Mark kan natuurlijk een call-girl bellen, die zijn een stuk goedkoper dan deze top maar die schijnen het erg druk te hebben dezer dagen. Bovendien ben je er niet met het oppoetsen van je erectie, het ego moet moet helemaal een grote poetsbeurt krijgen! En daar heb je dan natuurlijk die 200 miljoen voor nodig en een diner met de koning. Als je ego oogverblindend moet glimmen krijg je er net als Trump ook nog een overnachting en een ontbijt met Willem A. en Maxi bij, zet je lasbril maar op, glimmen dat het ego dan doet!

Zit ik mijzelf er toch weer druk over te maken. Dat moet ik niet doen. Ik zou er om moeten lachen, om dat kinderachtige gedoe. Een NAVO-top is echter net politiek, ik blijk voor alletwee niet geschikt te zijn. Waar zijn mijn wandelschoenen?

Oorlog in een doosje

Beste lezer, als u naar het journaal kijkt denkt u vast bij uzelf “kon die oorlog maar in dat doosje blijven”. En dat denk ik met u mee. De mensch blijft elkaar de hersenen in slaan, al dan niet met de zegen van de heer Trump, die als een soort pauselijke veldheer wijwater meent te moeten sprenkelen over de slagvelden. Hij ziet dat als het bouwrijp maken van Gaza, pikt zijdelings een gigantische hoeveelheid grondstoffen van Oekraïne mee en gooit en passant nog wat bommen op Jemen. Dat hij daarmee de nodige burgers de dood injaagt is uiteraard bijzaak. Ego’s van nare mannetjes, daar hebben we mee te maken en ze bepalen momenteel de geschiedenis. Trump is nog maar net begonnen, zet dus nog maar vier jaar je helm op, het blijft waarschijnlijk nog even knokken geblazen.

Nu #2

30 maart schreef ik hier een stukje over in het “nu” leven. Daarin gaf ik aan dat de akties van de medemensen het erg lastig maken om daar de positieve kant van te blijven zien. Ter illustratie even een greep uit het nieuws van gisteren:

En dan vraagt men zich in Den Haag af waarom het vertrouwen in de politiek maar af blijft nemen? Serieus? Gelukkig kom je er in Den Haag genadig van af als je er jarenlang een bende van maakt. Sterker nog, alle schandalen bij elkaar zijn een prima springplank voor een leuke baan bij de NAVO.

Zo’n vooruitzicht doet uiteraard grijnzen. Inhalig egoïsme viert hoogtij in het nu. Als je maar graaien kan.

Let op: het gaat hier allemaal om heel veel belastinggeld wat bij elkaar is gebracht door de hardwerkende modale groep mensen in Europa, in het geval van de mondkapjes uiteraard in Nederland. Modaal inderdaad, want als je daar boven terecht komt lijkt het wel alsof je helemaal geen belastinggeld meer hoeft te betalen.

Schaamte staat kenbaar niet meer in je woordenboek als je zoveel geld op je rekening hebt staan. In het Algemeen Dagblad schreef Kitty Herweijer een aardige column over de belastingontduiking van deze dame en het zogenaamde goede doelen imago wat hiervoor als rookgordijn wordt opgetrokken. Maakt u zich vooral geen illusie beste lezer, Charlene is niet de enige rijke stinkert die er dit soort praktijken op na houdt.

En zo blijf ik mij afvragen in wat voor rare wereld we zijn beland met elkaar. Ik kreeg ooit van een goede collega het advies; “irriteer je niet, verwonder je slechts”. Dus dat probeer ik vandaag maar weer. Gelukkig regent het, dat is fijn. Ik wens u een prettige dag beste lezer, mocht dat niet in het “nu” zijn, dan kan ik dat wel enigzins begrijpen 😉

Plet Bull

Topsport maakt egoïsten. Vraag het de gemiddelde topsporter zelf maar. Degenen die zichzelf eerlijk in de spiegel aan durven kijken zullen het bevestigen. Alles moet wijken voor het doel om ergens het beste in te zijn. Ook al is dat doel totaal onbelangrijk. Wie er het snelste rondjes in een auto kan rijden bijvoorbeeld. In dat geval mag zelfs de natuur ervoor naar de kloten gaan.

Henny Vrienten wist het al; “als je wint, heb je vrienden”. Voordat Verstappen in Formule 1 auto’s stapte waren er een handjevol liefhebbers van autosport in Nederland. En nu hij succesvol is reist er een waar “oranjelegioen” achter hem aan de wereld over. Laten we het maar niet hebben over de CO2-afdruk wat daarvan het resultaat is.

Mensen zijn kenbaar gek op succesvolle grote ego’s. Dat moet dan ook de reden zijn waarom Studio Sport zo goed wordt bekeken. Want laten we eerlijk zijn dat is één grote ego-parade. Zo groot, dat zelfs presentatoren last van hun ego krijgen. Mart Smeets is daar een “goed” voorbeeld van.

In dat licht bezien is niet alleen topsport een ego-booster. Competitie in het algemeen maakt dat de egoïst in de mens naar boven komt. Het verhaal van de underdog kan echter wel eens mooier zijn dan dat van de winnaar. En imperfectie is in mijn ogen meestal interessanter. In mijn ervaring maakt dat je visie ook breder. Want wie zich beperkt tot de winnaars richt zich op een heel klein clubje mensen, die zich meestal niet van hun mooiste kant laat zien.

Groot, groter, grootst

In een interview met Roos Vonk las ik dat zij vrij afgelegen woont omdat zij anders overprikkelt raakt van de medemens. Dat uitgerekend zo iemand boeken schrijft over het ego deed mij glimlachen. En maakte dermate nieuwsgierig dat ik nu in haar laatste boek ben gaan lezen. Niemand komt onder het ego uit. En als je in het dagelijks leven vrijwel iedere dag te maken hebt met mensen die hun ego de dag laten bepalen is deze materie helemaal interessant. In het kader van zelfonderzoek of spiegelen, hoe je het ook wilt noemen, is zo’n boek ook mooi meegenomen. Dat geeft voedsel tot nadenken over hoe het eigen ego een loopje met je kan nemen.

Busje komt zo

Als je bijna iedere dag op de weg zit kan je alleen maar concluderen dat er aardig wat asocialen samen met jou van de weg gebruik maken. Als ego’s ergens groot groeien, dan is het wel in het verkeer. Waar ik mij iedere keer weer over verbaas is dat daar veel busjes tussen zitten waar heel groot een bedrijfsnaam op staat. Realiseren die weggebruikers zich nou echt niet dat je door asociaal weggebruik geen reclame voor je baas of eigen bedrijf maakt? Hoe dom kan je zijn? Dat bewijst maar weer eens dat grote ego’s niet bepaald grote wijsheid in pacht hebben. Busje komt zo.

Leedconcurrentie

Bent u bekend met het begrip? Laat ik een klein voorbeeld geven. U vertelt een buur dat u een been hebt gebroken. En die reageert met “oh, dat is niks, vorig jaar heb ik twee benen gebroken en een arm”. Wat de ander heeft (gehad), dat is pas echt erg! Leedconcurrentie is een gebrek aan empathie. Het begrip ging door mijn hoofd toen ik naar het journaal zat te kijken en mij bedacht dat de wereld er momenteel vol mee zit. Ik heb er een hekel aan. Het bagatelliseren van het leed van een ander en het gebrek aan empathie is een wezenlijk onderdeel van de oorlogen waar we momenteel mee te maken hebben. Mijn leed is groter dus mag ik een ander een extra bom op zijn kop gooien. Natuurlijk, oorlogen en mensen zitten zo complex in elkaar dat we niet alleen leedconcurrentie als de oorzaak van oorlog kunnen aanvoeren. Maar het is er wel een essentieel onderdeel van. Samen met ego’s en geld, die doen ook een aardige duit in het zakje. “In het land van verlies bestaan geen winnaars” schreef Daan Westerink ooit op haar website in de context van rouwverwerking. Een tijdloze uitspraak; rouw en oorlog hebben tenslotte ook alles met elkaar te maken. We schieten op elkaar, maar we schieten er niets mee op. Behalve de wapenindustrie en zijn aandeelhouders, die zijn de lachende laatste.