
De knusper puffreis is op, volgens mij wordt het tijd dat we weer eens naar Duitsland gaan. Ik begin alvast aan een boodschappenlijstje.

De knusper puffreis is op, volgens mij wordt het tijd dat we weer eens naar Duitsland gaan. Ik begin alvast aan een boodschappenlijstje.

Jif staat inmiddels als Cif in de schappen van de supermarkt. Evengoed, zeker mijn generatie en die van ouderen hebben ongetwijfeld een heel andere associatie dan die van pindakaas bij de naam Jif. Ik ben oud aan het worden? Nee, dat is geen vraag.

Twijfelend stond zij te kijken bij de kerststukjes. Ze moest nog iets regelen voor tante Lydia. Die met die teddybeer was te kinderachtig. Lydia had sowieso niets met kinderen. Sterker nog, ze had een uitgesproken hekel aan haar neefjes en nichtjes en kneep ze stiekem als de ouders het niet zagen. Dat grote stuk in die vaas was te duur. Het mocht niet teveel geld kosten. Lydia gaf zelf ook geen geld uit aan haar familie. Ze nam graag in ontvangst maar gaf nooit iets weg, de oude vrek. Hmm, het kon nog wel eens lastig worden. Die met de dennetakken was te mooi. Dat verdiende het chagrijnige kreng niet. Vervolgens viel haar oog op een wanstaltig stuk met goedkope plastic ballen. Het zag er uit alsof het bij een smerig tankstation vandaan kwam waar het weggestopt was tussen verlepte bossen chrysanten in foute plastic folie. “Doet u deze maar” zei ze glimlachend terwijl ze het stuk op de toonbank plaatste. “Is het een cadeau mevrouw?” Ze keek nog eens naar het kerststukje, dat deed pijn aan haar ogen. “Nee, pak maar niet in”. Met een voldane glimlach liep ze de supermarkt uit, blij dat ze geslaagd was, fuck Lydia en fuck kerststukjes.

De buurtsuper is nu al een kwestie van overleven. Weet ik ook weer waarom ik vooral s’ochtends vroeg boodschappen doe en niet rond het middaguur. Maar ja, ik wou een keer uitslapen op mijn vrije vrijdag. Ik heb in ieder geval het avondeten tussen de zenuwachtige kerstshoppers vandaan weten te peuteren. Ellenlange boodschappenlijsten zeulen ze met zich mee. Ik moet wel zeggen dat zo’n AK-45 (geleend van Heinrich) in het kinderzitje van je boodschappenkar wonderen doet, ik kreeg gewoon vrij baan!
