Ergens in het bos wordt er een wolf gemist. Afgeschoten door de mens. Want natuur in dit land is prachtig, zolang we er maar doorheen kunnen wandelen. Dat is waar de natuur in dit land tot gereduceerd is, een recreatieve attractie waarin we vooral veilig moeten kunnen fietsen en wandelen. En als het om fietsen gaat het liefste er dwars doorheen op een mountainbike zodat we nog meer schade kunnen aanbrengen dan we al hebben gedaan.
Je zou toch zeggen dat wij als mens nu wel eens door zouden moeten hebben dat moeder aarde de schoonheid bevat van de rauwe realiteit van leven en dood, onafhankelijk van de regeltjes die wij als mens verzinnen met elkaar. De ongerepte schoonheid die boven onze wet staat, de natuurwetten. Wetten die hun eigen leven leiden en zich niets van ons aantrekken.
Nee, als iets dreigt te verdwijnen door eigen wangedrag gaan we het angstvallig proberen te beschermen en er geld voor inzamelen. En als het vervolgens terugkomt en lastig begint te worden schieten we het doodleuk weer af. Het toont de arrogantie van de mens. Alles moet maakbaar en plooibaar zijn naar eigen behoefte, een heel slechte eigenschap die de mensheid zelf uiteindelijk nog eens de kop gaat kosten als ze niet uitkijkt.
Vluchtstrook in het Universum 