2024 – Vluchtstrook in het Universum

Mijn

*Visser in waterbroek* *Foto: E.S. Sierhuis*

Hij liep inwendig te vloeken toen hij zich in zijn waterbroek aan het wurmen was. Volgens hem was zijn boodschap wel duidelijk geweest, maar nee hoor, zijn plek was weer ingepikt door een stel nepvissers. Dan maar weer het water in.

Alle vissers van de harde kern wisten dat die plek op de pier zijn plek was. Maar daar trokken die nepvissers zich tussen Kerst en Oud en Nieuw natuurlijk niets van aan, stelletje klojo’s.

Wat hem betreft mocht het jaar voorbij zijn, dan was die kerstvakantie ook voorbij en kon hij gewoon weer op de pier staan. Alleen de harde kern vissers, de meeuwen en een sporadische zeehond, lekker rustig.

Een boot vaart voorbij en terwijl hij door de golfslag het koude water tegen zijn ballen voelt klotsen bedenkt hij zichzelf dat het wel weer mooi is geweest met 2024. De vooruitzichten mogen dan niet geweldig zijn, maar veel slechter dan nu kan het waarschijnlijk niet worden. Kom maar op met dat nieuwe jaar.

De balans

Zo, 1 januari, we kunnen met elkaar weer de balans opmaken. Ik heb al jarenlang het idee dat een hoog percentage imbecielen dit land ieder jaar weer een valse start bezorgd. En wat wellicht nog het meest verontrustend is, we vinden dit allemaal nog “normaal” ook. Iets met tradities? Tot zover het nieuws, kijk er maar niet naar als je vrolijk wilt blijven. Tijd voor skischans springen met een oude oliebol. Met veel poedersuiker er op. Welkom in 2024.

Op de drempel van 2024

Wil ik u, beste lezers, danken voor uw bezoek en de reakties. Ik wens u allen een rustige jaarwisseling en voor het komende jaar vooral veel gezondheid. Zonder het laatste komen we uiteindelijk nergens nietwaar? Wij lezen en zien elkaar weer in het nieuwe jaar.

The Final Countdown

Daar zat hij dan. Het resultaat van overdaad wreekte zich uiteindelijk en zijn buik had nu zoiets van “doe het zelf maar, ik vertik het nog langer”. Die laatste oliebol moest de beruchte druppel zijn geweest die de emmer deed overlopen. Zijn inwendige mens had dapper garnalencocktails, vette gourmet en borrelgarnituur weg weten te spoelen met sloten wijn maar hield nu al een paar dagen zijn sluitspier in een houtgreep. Er kwam niets meer uit.

Onderweg naar het Top2000 Café bespeurde hij de eerste krampen al in de auto. “Als dat maar goed gaat” had hij bij zichzelf gedacht. De hele week had hij er naar uitgekeken, de finale van de lijst der lijsten in het café. Hij had kaarten weten te bemachtigen voor het tijdslot naar twaalf uur. Kaarten waar half Nederland een moord voor zou doen. En nu het “moment supreme” daar was, keek hij aan tegen de achterkant van een NPO wc-deur.

In het café begonnen ze af te tellen. Tien, negen, acht. “Verdomme, volgend jaar eet ik alleen nog maar groenten, fruit en volkorenbrood”.

Zeven, zes, vijf. “En daar drink ik een liter Yakult bij”.

Vier, drie, twee. Het zweet parelde op zijn voorhoofd en de aderen op zijn slapen zwollen op.

Één, nul, happy new year!!! De inhoud van zijn darmen plonste het nieuwe jaar in. Hij had er zwaar de pest in, maar was toch ook wel opgelucht. Totdat zijn blik viel op het laatste hangende velletje wc-papier aan de rol, 2024 was nog maar net begonnen en nu al een schijtjaar.