Categorie: Tekeningen, aquarellen, inkt en papier

Er was eens…

Illustraties: VihU

Als je aan het opruimen slaat kom je nog eens wat tegen. Vandaag uit het archief “de Kale Doperwt”. Een stripfiguurtje waarvan de meeste belevenissen, voornamelijk bestaand uit één enkele afbeelding door mij werden getekend en geplaatst op het VK-blog. Bas van Vuren, hier niet onbekend, heeft ook deel uitgemaakt van die weblogomgeving van de Volkskrant.

N.a.v. de vele internet-verhuizingen

Na de sluiting van VK-blog is de Kale Doperwt met mij mee verhuist naar verschillende platforms op het internet. Sommige bloggers uit die periode waarmee ik nog contact heb (voornamelijk op Facebook) noemen mij nog steeds “Dop” of “de Kale” in plaats van Jan. Daar heb ik geen probleem mee, het figuurtje werd uiteindelijk een soort van alter ego. Inmiddels is Dop met pensioen, een comeback zit er vooralsnog niet in.

Één van de weinige platen in kleur

En nu verder met opruimen, anders klaar ik de klus niet vandaag 😉 fijne zondag!

Stahlhelm

Illustratie: DessinDestin

Soms zijn een paar penseelstreken genoeg om een plaatje af te krijgen. Bovenstaande is daar een voorbeeld van, als je er meer aan toe zou voegen kan je het alleen maar verprutsen. “Ostfront” heb ik het genoemd. Hierin komt mijn fascinatie voor de Duitse stahlhelm naar voren. Op de één of andere manier heb ik van jongs af aan de vormgeving van die helm altijd erg mooi gevonden. En daar ben ik de enige niet in. Als je de helmen van de brandweer in New York bekijkt zijn die vrijwel exact hetzelfde, maar dan met een extra flap aan de achterzijde. Want ook in de praktische zin heeft dit model zijn nut bewezen. Over smaak valt niet te twisten zegt men. Niet alles wat uit Duitsland kwam in die periode is wat mij betreft per definitie fout. Ik heb nog wel eens gekeken voor een origineel. Niet om te dragen uiteraard, maar voor in de kast. Ze zijn als “antiek” nog wel eens verkrijgbaar, maar wat mij betreft veel te duur. Onder de € 1.000,00 hoef je voor een beetje gaaf exemplaar niet te zoeken. Er zitten grenzen aan mijn liefde voor Duitse vormgeving. Uit welke periode dan ook.

Comeback

Illustratie: DessinDestin

Ze waren er overheen gekomen. Het had wel de nodige voeten in aarde gehad, maar het was ze gelukt. Die facelift was vervelend geweest, maar ach, dat was een wezenlijk onderdeel van de showbusiness tegenwoordig nietwaar? Uiteindelijk waren ze daar toch wel op uitgekomen. En die verhuizing was ook niet zo erg, waren ze meteen van die vervelende buren af. Zakelijk gezien was de naamsverandering misschien nog wel het vervelendst geweest. “The Stiletto’s” klonk lekker scherp en daar hadden ze naam mee gemaakt. Maar ja, ze moesten na het ongeluk min of meer noodgedwongen overstappen van de act met messen werpen naar het Nederlandstalige levenslied en “de Tena’s” klonk ook niet verkeerd. Achteraf gezien hadden ze die bijlen er niet bij moeten nemen. Ze waren nog zo gewaarschuwd. Dat messen werpen ging goed, maar die bijlen waren toch een beetje tricky. Evengoed konden zij er toch niets aan doen dat die Russische toneelknecht ineens opdook? Als ze aan het incident terugdachten hoorden ze hem weer schreeuwen. Het bloed spatte alle kanten op. Toch jammer dat ze na het dweilen die laatste vinger nooit hadden terug gevonden.

Subtropische snoepert

Illustratie: DessinDestin

In eerste instantie had hij er niet zoveel zin in toen zijn zoon en schoondochter hem mee vroegen naar Landal. “Ga mee pa, dan zit je met de jaarwisseling ook niet in je eentje naar de beeldbuis te staren”. Nou en? Als hij dat nou prettig vond? Maar goed, na enig aandringen had hij toch maar ingestemd met het voorstel. En nu hij er was, vermaakte hij zich uitstekend. Vooral het subtropische zwemparadijs beviel hem goed. Hij was er niet uit weg te slaan. De deurtjes van de kleedhokjes hingen namelijk zo ruim in hun scharnieren dat je er gemakkelijk in kon gluren. En als de dames zich aan het afdrogen waren en hun natte zwemkleding op de grond lieten vallen was het zijn moment om toe te slaan. De topjes van bikini’s hadden zijn voorkeur. Met een snelle greep wist hij de stukjes textiel onder de deurtjes door vandaan te grissen, om vervolgens de benen te nemen. Ha! Als ze het al opmerkten durfden ze naakt toch niet achter hem aan te gaan, bedacht hij zich grijnzend. De teller stond inmiddels op zeven stuks. Als hij uit de handen wist te blijven van die bolle zweminstructeur moest hij minstens op een dozijn uit kunnen komen voordat ze 1 januari weer huiswaarts zouden gaan. Dat zou nog eens een prachtig begin van 2024 zijn.