Asturië

Foto: DessinDestin

Als je in de bergen van Asturië aan het wandelen bent, kan het zomaar zijn dat je in ene gezelschap hebt. Hij loopt een eindje met je mee zonder iets te zeggen. Dat hoeft ook niet. Een gesprek is niet nodig want hij voelt ook zonder woorden aan als goed gezelschap. Zo plotseling als hij er was stopt hij ineens met lopen. Langs de weg staand staart hij je na terwijl je doorloopt. Als je een paar kilometer verder bent vraag je jezelf in ene af of hij er eigenlijk wel was, of dat je met een zinsbegoocheling te maken had. Wie zal het zeggen?

Gezang

Laat ons zingen! (foto: VihU)

Ik geloof, maar niet in de kerk. Dus heb ik mijzelf jaren terug uit de kerkregisters laten schrijven. Goed voor mijn gemoedsrust. Maar zingen doe ik nog wel! Vooral onder de douche. Nu ik even rustig op de bank dit bericht zit te schrijven, schiet mij weer eens een liedje te binnen. Heeft u dat ook wel eens? Dat er spontaan een liedje in je hoofd schiet? En dat je jezelf afvraagt waar het vandaan komt? Ik wel. Zeker als het “Apen pellen pinda’s” van Nico Haak betreft.

Echo uit het verleden

Één van de duistere gangen op het forteiland (foto: VihU)

Tussen IJmuiden en Velsen-Noord ligt in de monding van het Noordzeekanaal naar de Noordzee een forteiland. Je kan er met een veerboot naar toe. Er hangt een bedrukte energie op het eiland. In WOII heeft de Duitse bezetter op een groot gedeelte zijn stempel gedrukt. Daarvan kom je op het eiland nog steeds de sporen tegen. Tegen de schemering bereiken echo’s uit het verleden vandaag de dag ook nog wel eens de oren van sommige bezoekers. Die horen in donkere gangen het stampen en schuifelen van soldatenlaarzen. Een enkeling hoort zelfs een “befehl”. Toen wij er rondliepen hoorden we helaas niets van dat alles. Zo zie je maar weer. Echo’s laten zich kenbaar niet befehlen. In de herfst maar weer eens bezoeken. Misschien krijgen we dan iets te horen.

Opfrissen

Het bewijs

Of ik een kopie van het certificaat van de eerste graad op wilde sturen? Dat kan. Na lang overwegen heb ik besloten voor de tweede graad te gaan. Eind augustus is het zover. Tot die tijd de oude kennis maar eens opfrissen. Monique viel tijdens de eerste behandeling een paar keer in slaap. Dat belooft wat.

Aarde

Element Aarde

Elementen zijn lastig om af te beelden. Bijgaande aquarel kwam ik laatst weer tegen in het archief. Zoals u ziet is “aarde” aardig gelukt. Die werd ingegeven. Elementalen zijn een ander verhaal. Die zijn snel maar als je focust zijn met name nymphen en salamanders (water- en vuurwezens) redelijk goed te zien. Sylfen en pygmaeën (lucht- en aardewezens) laten zich over het algemeen niet zien. Toch maar eens kijken of ik de overige elementen naar tevredenheid kan afronden.

Waan

Foto: VihU

De waan regeert. Het vindt in deze tijd een goede voedingsbodem. Er zijn helpende handen genoeg en hulpmiddelen zijn alom aanwezig. De snelheid van ontwikkeling is nu al voor veel jongeren teveel. Die grijpen vervolgens naar vluchtmiddelen waardoor ze de weg nog meer kwijt raken. De mens rent zichzelf voorbij in een zelf ontwikkelde wedloop. Die vervolgens op veel vlakken volstrekt zinloos blijkt zijn. Omdat de handrem niet functioneert blijft de vangrail over. Boem is ho. Hopelijk valt er van het schroot nog iets te fabriceren.

Nacht

De nacht heeft voor een ochtendmens ook een aantrekkelijke kant. In het donker zie je minder. Je hersenen, noem het voor je gemak even je “receiver” krijgt minder visuele indrukken binnen. Daardoor heeft overprikkeling minder kans. En dat is prettig. De donkere nacht is als het ware rustgevend. Ook omdat het stiller is buiten, zeker als later op de avond veel mensen slapen. Tijd om mijn receiver maar weer eens helemaal uit te zetten. Anders ben ik morgenochtend geen mens meer. Fijne nacht toegewenst beste lezer, tot morgen.

Nachtboom in Delft (foto: VihU)