Ondertussen wordt het hoog tijd dat ik eens de eerste van de drie voodoo poppen af ga maken. De dame in het gezelschap krijgt voorrang want haar jurk ligt al klaar met dank aan mijn moeder. De accessoires liggen er ook, dus nu nog de factor tijd. Het worden een vrouw, man en een zeeman. De dame heeft al een naam, als er suggesties zijn voor de (zee-)man houd ik mij aanbevolen, schiet maar. Fijne dag!
Ergens in het bos wordt er een wolf gemist. Afgeschoten door de mens. Want natuur in dit land is prachtig, zolang we er maar doorheen kunnen wandelen. Dat is waar de natuur in dit land tot gereduceerd is, een recreatieve attractie waarin we vooral veilig moeten kunnen fietsen en wandelen. En als het om fietsen gaat het liefste er dwars doorheen op een mountainbike zodat we nog meer schade kunnen aanbrengen dan we al hebben gedaan.
Je zou toch zeggen dat wij als mens nu wel eens door zouden moeten hebben dat moeder aarde de schoonheid bevat van de rauwe realiteit van leven en dood, onafhankelijk van de regeltjes die wij als mens verzinnen met elkaar. De ongerepte schoonheid die boven onze wet staat, de natuurwetten. Wetten die hun eigen leven leiden en zich niets van ons aantrekken.
Nee, als iets dreigt te verdwijnen door eigen wangedrag gaan we het angstvallig proberen te beschermen en er geld voor inzamelen. En als het vervolgens terugkomt en lastig begint te worden schieten we het doodleuk weer af. Het toont de arrogantie van de mens. Alles moet maakbaar en plooibaar zijn naar eigen behoefte, een heel slechte eigenschap die de mensheid zelf uiteindelijk nog eens de kop gaat kosten als ze niet uitkijkt.
De neiging om terug te kijken aan het einde van het jaar wordt mede gestimuleerd door de media, zeker tussen Kerst en Oud en Nieuwjaarsdag. Kijken naar het verleden, en dan met name op een melancholische wijze is een behoorlijke voedingsbodem voor depressie. En laten we eerlijk wezen, van een terugblik op het nieuws wordt je uberhaupt niet vrolijk, dankjewel NOS.
Melancholie komt uit het Grieks, μέλας (melas: zwart) en χολή (cholè: gal). Dat heb ik net op moeten zoeken want ik ben niet bekend met Grieks, dus ik hoop dat ik het goed heb gekopieerd. Er is hier één lezer die mij mag corrigeren als ik het fout heb gedaan, dus Rob, voel je vrij om dat te doen indien nodig.
Zwart en gal zegt in ieder geval genoeg, zwartgallig inderdaad. Het verleden kan als een blok aan je been voelen als je het beschouwd op melancholische wijze. De definitie volgens Wikipedia: “Melancholie, zwartgalligheid of weemoed is een gemoedstoestand die neigt naar depressie en zich kenmerkt door een verdrietige kijk op het verleden of een onvervuld verlangen”.
Weet u wat het is met melancholie beste lezer? Het is net als spijt een emotie waar je niets aan hebt. Één van mijn rockhelden, wijlen Lemmy Kilmister zei ooit in een interview; “Spijt, daar doe ik niet aan mee. Spijt is zinloos. Het is te laat voor spijt. Je hebt het al gedaan, of niet? Je hebt je leven geleefd. Het heeft geen zin om te wensen dat je het kon veranderen.” En dat gaat ook op voor melancholie, je kan in zak en as gaan zitten over het verleden maar je verandert er niets mee.
Ik zeg derhalve, kijk naar wat je hebt en niet naar wat je had kunnen hebben. Leer van je verleden, maar laat het je gemoed niet bepalen, kijk naar wat je nog zou kunnen doen, kijk vooruit. En kijk ook eens bij Rob op zijn weblog Eidola. Hij is niet hyperactief, maar als hij wat plaatst is het de moeite waard, misschien wordt je daar weer vrolijk van als je jezelf weer eens zielig vindt. Cheerio!
Stop esoterisch christendom en zen in een blender, druk even op de aanknop en je hebt mijn spirituele basis. Als je daar een slokje van neemt kom je stukjes Steiner tegen. Rudolf Steiner, de grondlegger van onder andere antroposofie, beschouwde de donkere dagen voor en tijdens Kerst als dagen die bij uitstek geschikt waren voor introspectie.
Omdat de dagen korter zijn en het eerder donker is vallen er veel binnenkomende prikkels weg. Omdat we die simpelweg visueel niet zien. En dat, samen met het naderende einde van het jaar maakt dat we de neiging krijgen om terug te blikken en een “balans” van onszelf op te maken.
Introspectie, een ander woord voor (even kort door de bocht) een verdiepte vorm van zelfreflectie zou zomaar eens één van de redenen kunnen zijn voor herfstdepressie. Mijn ervaring is namelijk dat veel mensen moeite met zelfreflectie hebben omdat geconfronteerd worden met jezelf niet leuk wordt gevonden. Je goede kant gaat nog wel, maar vooral je donkere kant (en iedereen heeft die, niemand uitgezonderd) wordt een ander verhaal.
Zelfreflectie kan je trainen en inzetten als gereedschap om jezelf te verbeteren. Ik weet uit ervaring dat het handig is om dat dagelijks te doen. Sterker nog, inmiddels reflecteer ik bewust meerdere keren per dag, kort. Beschouw het als leerzaam beste lezer en geneer jezelf vooral niet voor je nare kantjes. Dat is niets om je voor te schamen want nogmaals, iedereen heeft ze. Het geeft voldoening om er aan te sleutelen en te proberen om van iets negatiefs van jezelf iets positiefs te maken. Niet iets om depressief, maar wel bewust van te worden.
Nog één dag! In gedachten ga ik vaak terug naar een vakantie in Duitsland tijdens deze dagen. Vanuit het vakantiehuisje keken we uit op een kerkhof waar dorpsbewoners iedere avond lichtjes ontstaken. Niet het uitzicht wat je direct verwacht van een vakantiewoning maar het stoorde ons niet. Dood en leven zijn nu éénmaal onlosmakelijk met elkaar verbonden. Bijgaande foto heb ik geschoten op een drankafdeling van de plaatselijke supermarkt in ons vakantieland. In Duitsland is dat vaak een apart gedeelte van het gebouw waar de kratten hoog opgestapeld staan. Ik vond de afbeelding wel toepasselijk. Dat ik zelf niet meer drink zegt meer over mij dan over de vormgeving. In ieder geval wens ik u beste lezer nog een mooie Día de Muertos dag vandaag! Maak er een eveneens mooie zondag van.
Als je kleiner gaat wonen betekent verhuizen ook afscheid nemen van zaken. Er gaat bij inpakken veel door je handen. Spulletjes, foto’s, creatieve uitingen en daarmee ook de emoties die daar aan vast zitten. Gevoelsmatig sluit je sommige gebeurtenissen af en sommige neem je mee omdat je er kennelijk niet klaar mee bent. Daardoor zit er aan verhuizen een psychologische lading.
Japanners gaan daar over het algemeen anders mee om dan wij hier in het westen. Zij passen veelal minimalisme toe in hun dagelijks leven, in de overtuiging dat minder spullen in huis meer rust tussen je oren brengt. Dit is even kort door de bocht beste lezer, er zijn hele boeken over deze filosofie geschreven, maar ik moet zeggen, hoe langer ik in het proces van inpakken en opruimen zit, hoe gemakkelijker het mij afgaat om afstand te nemen van spullen. En daarmee dus ook van de er aan vast zittende emoties. Dat voelt bevrijdend en erg prettig.
Op mijn spirituele pad ben ik er achter gekomen dat ik sowieso iedere keer weer terugkom op het pad van zen en het esoterisch christendom. Jiu jitsu en boogschieten heb ik met veel plezier beoefend. En met name handboogschieten heb ik sinds de verhuisperiekelen stiekem weer op mijn “bucketlist” geschreven. Er zit namelijk een vereniging in Heerhugowaard en het lijkt mij prettig om weer op te pakken. Eerst maar eens verhuizen.
Ik zie het nieuws en kan voor nu alleen nog maar stil zijn.
“Buig mee als het riet, en denk er ondertussen het jouwe van” met andere woorden, laat je niet gek maken. Dat gaf een oud collega met Molukse roots mij ooit mee. Ik moest weer even aan hem denken toen ik vanmiddag onverwacht tussen het riet terecht kwam en naar het aangename ruizen stond te luisteren. Een meditatief momentje.
Wel eens een klap van een Duitse slagboom gehad?
Je kan hem, en ook haar werkelijk overal tegenkomen. Dat bewijst deze standaard met kaarten in Egmond aan Zee maar weer eens. Prettige zondag beste lezers!
Vluchtstrook in het Universum 