De eerste van drie illustraties op 2 mm. whiteboard. Voor de creatieven onder ons, dit materiaal is niet specifiek gemaakt voor aquarel of inkt. Het droogt bijvoorbeeld slecht. En gedraagt zich totaal niet als aquarelpapier. Evengoed is het dan aardig om te ontdekken wat je ermee kan. Met een beetje geduld droogt uiteindelijk alle materiaal. Het corrosie effect aan de randen rechts en bij “drab” is dan ook ontstaan door het nat maken en drogen van het karton voor het werken met aquarelverf. De tekening is gemaakt met Sakura Pigma Micron pennen.
Zeg ET, als jullie deze aardkloot nog over willen nemen zou ik maar haast maken. Ik ben namelijk bang dat de mensheid de boel dermate grondig aan het verpesten is dat jullie er binnenkort niet veel meer aan hebben. Enige interventie van jullie kant kunnen we wel gebruiken op aarde. Dus wacht niet te lang en kom maar langs. Bij de Vomar is meestal nog wel een parkeerplek over.
Als je in de bergen van Asturië aan het wandelen bent, kan het zomaar zijn dat je in ene gezelschap hebt. Hij loopt een eindje met je mee zonder iets te zeggen. Dat hoeft ook niet. Een gesprek is niet nodig want hij voelt ook zonder woorden aan als goed gezelschap. Zo plotseling als hij er was stopt hij ineens met lopen. Langs de weg staand staart hij je na terwijl je doorloopt. Als je een paar kilometer verder bent vraag je jezelf in ene af of hij er eigenlijk wel was, of dat je met een zinsbegoocheling te maken had. Wie zal het zeggen?
Na de scheerpartij van gisteren (u begrijpt, het mes werd gevonden) heb ik het even opgezocht. Baardhaar groeit gemiddeld zo’n 0,3 tot 0,5 millimeter per dag. Dus als je een beetje hipster wilt zijn heb je geduld nodig. In de zomer is zo’n baard wel een beetje kriebelig en warm. Maar met deze groeisnelheid is één keer in het jaar scheren uiteraard geen optie. Want in het voorjaar scheren is geen garantie voor een volle baard in het najaar. Parttime hipster zijn is dus praktisch onmogelijk. Het is maar goed dat mijn scheermes weer boven water is.
Mijn huisarts liep die ochtend op cowboylaarzen. Ik was tegenover hem gaan zitten en had hem net verteld dat mijn achillespees nogal pijnlijk aanvoelde de laatste tijd. Zeg maar gerust heel pijnlijk. Nadat hij mijn voet en hiel had onderzocht was hij tot de conclusie gekomen dat het hielspoor moest zijn. Hij keek mij onderzoekend aan en vroeg toen “Loop je wel eens op hoge hakken thuis?”. Ik begon te lachen en vroeg of hij een grapje maakte. “Je wilt niet weten wat ik hier meemaak in de praktijk, er zijn er genoeg” antwoordde hij serieus “Ik zou ze de kost niet willen geven”. Hij raadde het mij in ieder geval af. Ik was het niet van plan. Het is een grote uitdaging maar medisch gezien blijkbaar niet verantwoord.
Ze stond de boel op een afstand te bekijken. De sfeer rondom het schoolplein was nog het beste te vergelijken met een slangenkuil. Roddel en achterklap van wachtende vaders en moeders. Elkaar vol achterdocht bekijkend vanuit hun zogenaamde veilige zelfgecreeërde groepjes. Die veiligheid was maar relatief wist zij uit ervaring. Op het moment dat je iemand in vertrouwen nam kon je maar beter je rug in de gaten houden. Voor je het wist zat er een mes in. Ze had een hekel aan het schoolplein. Maar de gedachte aan het ijsje wat ze zo met haar dochter zou gaan eten maakte een hoop goed.
Tot zijn verbazing staat hij in een steeg en niet op de gang naar het toilet. De hemel kleurt paars. De straatlantaarns proberen de omgeving op te lichten maar hebben weinig effect. Hij wrijft in zijn ogen en knijpt in de bol wol. Die is er gelukkig nog. Hij is niet helemaal gek geworden. Wel vraagt hij zich af hoe hij hier terecht is gekomen? De groene ogen van een rode kat kijken hem onderzoekend aan vanachter een vuilnisbak. “Hallo…”, begint hij weifelend. De kat blaast alsof hij wil zeggen “Wegwezen jij!”. “Ook goedenavond”, mompelt Merlijn terug. “Let maar niet op die rooie, die heeft nogal een humeur de laatste tijd”, fluistert een zwarte kat vanaf een afdakje. Met opgetrokken wenkbrauwen kijkt Merlijn de kat aan. “Jij kan verstaan wat ik zeg?”. “Uiteraard kan ik dat, ik kan iedereen verstaan”, antwoordt de kat terwijl hij Merlijn met priemende ogen aankijkt. “Nooit van mij gehoord zeker? Ik ben Ubasti, kat van de onderwereld, om het maar even simpel te houden. Wat doe jij hier?”. Merlijn kijkt wat om zich heen en besluit dan om te antwoorden: “Ik heb geen idee, ik weet niet eens hoe ik hier terecht ben gekomen”. “Hmmm”, fluistert de kat terug terwijl zijn blik op de draad van wol valt. “Ik zou die draad maar goed vasthouden en hopen dat hij heel blijft als je nog terug wilt komen”.
Als je er ooit geweest bent heb je er van kunnen proeven. De sfeer bij ’t Gat. Het lijkt er stiller te zijn dan in andere gedeelten van het bos. Er hangt spanning in de lucht. Alsof de gebeurtenissen uit het verleden de atmosfeer van het heden nog steeds beïnvloeden en in hun greep houden.
Het eerste wat ze deed was een sigaret opsteken. En toen koffie zetten. Maar haar humeur werd er niet beter van. Sterker nog, het versterkte de aanvalsmodus juist waarin ze deze ochtend stond. Mannen zouden het ontgelden vandaag. Hadden ze maar niet van die slappe sexe moeten zijn. Stelletje miezertjes. En mocht je als vrouw teveel mannelijke trekjes vertonen, dan kon je ook maar beter uitkijken. “The bitch is awake” en de wereld zal dat weten. Geen genade vandaag. Nooit niet meer. Ze pakte een tweede sigaret. Maar waar is die tyfus aansteker gebleven?
Vluchtstrook in het Universum 