Subtropische snoepert

In eerste instantie had hij er niet zoveel zin in toen zijn zoon en schoondochter hem mee vroegen naar Landal. “Ga mee pa, dan zit je met de jaarwisseling ook niet in je eentje naar de beeldbuis te staren”. Nou en? Als hij dat nou prettig vond? Maar goed, na enig aandringen had hij toch maar ingestemd met het voorstel. En nu hij er was, vermaakte hij zich uitstekend. Vooral het subtropische zwemparadijs beviel hem goed. Hij was er niet uit weg te slaan. De deurtjes van de kleedhokjes hingen namelijk zo ruim in hun scharnieren dat je er gemakkelijk in kon gluren. En als de dames zich aan het afdrogen waren en hun natte zwemkleding op de grond lieten vallen was het zijn moment om toe te slaan. De topjes van bikini’s hadden zijn voorkeur. Met een snelle greep wist hij de stukjes textiel onder de deurtjes door vandaan te grissen, om vervolgens de benen te nemen. Ha! Als ze het al opmerkten durfden ze naakt toch niet achter hem aan te gaan, bedacht hij zich grijnzend. De teller stond inmiddels op zeven stuks. Als hij uit de handen wist te blijven van die bolle zweminstructeur moest hij minstens op een dozijn uit kunnen komen voordat ze 1 januari weer huiswaarts zouden gaan. Dat zou nog eens een prachtig begin van 2024 zijn.

Auteur: Jan Sierhuis

Vanaf de vluchtstrook aanschouw ik de snelweg van het leven en plaats daar mijn kanttekeningen bij. Toon alle berichten van Jan Sierhuis