
Het was er prachtig weer voor vandaag. Dus hebben we de wandelschoenen tevoorschijn gehaald en een fikse wandeling door bos en duin gemaakt.

Het was er prachtig weer voor vandaag. Dus hebben we de wandelschoenen tevoorschijn gehaald en een fikse wandeling door bos en duin gemaakt.

Ik was in het verleden lid van het Republikeins Genootschap. Totdat deze en andere republikeinse groeperingen over elkaar heen begonnen te buitelen. Toen was ik het zat. Inmiddels heeft de nieuwe groep “Republikein” zich bewezen als solide met een goede woordvoerder. Geen verdeeldheid meer. Dus heb ik recent besloten lid te worden van deze organisatie. Omdat het hoog tijd wordt dat we het belastinggeld verslindende en zwaar ouderwetse koningshuis een halt toe roepen. Op de website vindt u genoeg redenen om dat te doen. En anders weet Huub Stapel het goed te verwoorden. Met steeds meer mensen onder de armoedegrens in dit land zijn er betere bestemmingen voor belastinggeld. Dan maar geen jacht voor Willem Alexander en Maxima.


Op zoek naar geschikt beeldmateriaal voor nieuwe stukken kwam ik deze foto tegen in het archief en moest daar toch weer even om glimlachen. Anderhalf jaar terug geschoten in Luxemburg. Daar kan je met zo’n busje rustig in het rond rijden. Hier in Nederland zou het aardig wat aandacht trekken.

Bent u bekend met het begrip? Laat ik een klein voorbeeld geven. U vertelt een buur dat u een been hebt gebroken. En die reageert met “oh, dat is niks, vorig jaar heb ik twee benen gebroken en een arm”. Wat de ander heeft (gehad), dat is pas echt erg! Leedconcurrentie is een gebrek aan empathie. Het begrip ging door mijn hoofd toen ik naar het journaal zat te kijken en mij bedacht dat de wereld er momenteel vol mee zit. Ik heb er een hekel aan. Het bagatelliseren van het leed van een ander en het gebrek aan empathie is een wezenlijk onderdeel van de oorlogen waar we momenteel mee te maken hebben. Mijn leed is groter dus mag ik een ander een extra bom op zijn kop gooien. Natuurlijk, oorlogen en mensen zitten zo complex in elkaar dat we niet alleen leedconcurrentie als de oorzaak van oorlog kunnen aanvoeren. Maar het is er wel een essentieel onderdeel van. Samen met ego’s en geld, die doen ook een aardige duit in het zakje. “In het land van verlies bestaan geen winnaars” schreef Daan Westerink ooit op haar website in de context van rouwverwerking. Een tijdloze uitspraak; rouw en oorlog hebben tenslotte ook alles met elkaar te maken. We schieten op elkaar, maar we schieten er niets mee op. Behalve de wapenindustrie en zijn aandeelhouders, die zijn de lachende laatste.


Ach, doe eens gek, we gaan uiteindelijk naar de feestdagen toe. Ik neem ze allemaal! Kunt u ze voor mij inpakken? Het zijn cadeautjes.

Er is vandaag een start gemaakt met een kleine verbouwing bij ons thuis. Dus zit je ’s avonds ineens in de keuken met je voeten in een badje. Het is de badkamer die onder constructie is, dus we moeten ons even behelpen. En dat doen we zonder klagen, sterker nog, het is best grappig om een beetje te improviseren in eigen huis. En je leert weer de dingen te waarderen die we allemaal zo vanzelfsprekend vinden. Zoals het warme water wat uit de douche komt als je de kraan opendraait. Als je er even bij stil staat is dat best een luxe.

Voelt gwoon alsof je je achterste afveegt met een knijn. Vreemde jongens die reclamemakers. De suggestie alleen al.

Van sommige kunst snap ik niet zoveel. Of ik zie er iets in wat hoogst waarschijnlijk de bedoeling niet is. Neem bijvoorbeeld dit kunstwerk in Heemskerk. Staat in een park. Wat ziet u daar nu in beste lezer? Wat mij betreft heeft het iets van een urinoir, maar dat zal vast de bedoeling niet zijn.