Leedconcurrentie

Bent u bekend met het begrip? Laat ik een klein voorbeeld geven. U vertelt een buur dat u een been hebt gebroken. En die reageert met “oh, dat is niks, vorig jaar heb ik twee benen gebroken en een arm”. Wat de ander heeft (gehad), dat is pas echt erg! Leedconcurrentie is een gebrek aan empathie. Het begrip ging door mijn hoofd toen ik naar het journaal zat te kijken en mij bedacht dat de wereld er momenteel vol mee zit. Ik heb er een hekel aan. Het bagatelliseren van het leed van een ander en het gebrek aan empathie is een wezenlijk onderdeel van de oorlogen waar we momenteel mee te maken hebben. Mijn leed is groter dus mag ik een ander een extra bom op zijn kop gooien. Natuurlijk, oorlogen en mensen zitten zo complex in elkaar dat we niet alleen leedconcurrentie als de oorzaak van oorlog kunnen aanvoeren. Maar het is er wel een essentieel onderdeel van. Samen met ego’s en geld, die doen ook een aardige duit in het zakje. “In het land van verlies bestaan geen winnaars” schreef Daan Westerink ooit op haar website in de context van rouwverwerking. Een tijdloze uitspraak; rouw en oorlog hebben tenslotte ook alles met elkaar te maken. We schieten op elkaar, maar we schieten er niets mee op. Behalve de wapenindustrie en zijn aandeelhouders, die zijn de lachende laatste.